พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๗ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค - วนสังยุต - ๔. สัมพหุลสูตร
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๗ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค - วนสังยุต - ๔. สัมพหุลสูตร
[พระไตรปิฎก ฉบับธรรมทาน]
- สัมพหุลสูตรที่ ๔
- เทวดาคร่ำครวญถึงพระที่จากไป
- [๗๖๘] สมัยหนึ่ง ภิกษุมากด้วยกัน พำนักอยู่ในแนวป่าแห่งหนึ่งในแคว้นโกศล
ครั้งนั้นแล ภิกษุเหล่านั้นอยู่จำพรรษาถ้วนไตรมาสแล้วหลีกไปสู่จาริก ฯ
- [๗๖๙] ครั้งนั้น เทวดาผู้สิงอยู่ในแนวป่านั้น เมื่อไม่เห็นภิกษุเหล่านั้นก็คร่ำครวญถึง
ได้กล่าวคาถานี้ในเวลานั้นว่า
ความสนิทสนมย่อมปรากฏประดุจความไม่ยินดีเพราะเห็นภิกษุเป็น
อันมากในอาสนะอันสงัด ท่านเหล่านั้น เป็นพหุสูตมีถ้อยคำไพเราะ
ท่านเป็นสาวกของพระโคดม ไปที่ไหนกันเสียแล้ว ฯ
- [๗๗๐] เมื่อเทวดานั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว เทวดาอีกองค์หนึ่งได้กล่าวกะเทวดานั้นด้วย
คาถาว่า
ภิกษุทั้งหลายเป็นผู้ไม่อาลัยที่อยู่ เที่ยวไปเป็นหมู่ประดุจวานร ไปสู่
แคว้นมคธและโกศล บางพวกก็บ่ายหน้าไปสู่แคว้นวัชชี ฯ
