ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลอนเพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์ และพระอาการประชวรของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ"

จาก วิกิซอร์ซ
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Tiemianwusi (คุย | ส่วนร่วม)
ไม่มีความย่อการแก้ไข
Tiemianwusi (คุย | ส่วนร่วม)
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัดที่ 140: บรรทัดที่ 140:
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| คุณโม่งว่าถึงจะตัดไม่ขัดใจ | เรามิได้ร้อนจิตคิดพรั่น | แต่ของข้าวน้อยนิดที่ติดพัน | คือเอาฟันกะลามาเดี๋ยวนี้ }}
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| คุณโม่งว่าถึงจะตัดไม่ขัดใจ | เรามิได้ร้อนจิตคิดพรั่น | แต่ของข้าวน้อยนิดที่ติดพัน | คือเอาฟันกะลามาเดี๋ยวนี้ }}
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| หม่อมเป็ดเข็ดปากไม่อยากพูด | คลานเข้าพระวิสูตรหลบหน้าหนี | แล้วคิดได้ด้วยไวปัญญาดี | ขึ้นลอยหน้าพาทีประชดประชัน }}
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| หม่อมเป็ดเข็ดปากไม่อยากพูด | คลานเข้าพระวิสูตรหลบหน้าหนี | แล้วคิดได้ด้วยไวปัญญาดี | ขึ้นลอยหน้าพาทีประชดประชัน }}
<!-- ขนมปลากริมที่ให้ไว้วานซืน โกรธข้าเจ้าเอาคืนมาให้ฉัน
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| ขนมปลากริมที่ให้ไว้วานซืน | โกรธข้าเจ้าเอาคืนมาให้ฉัน | คงจะให้ไม่ลวงที่พวงฟัน | ให้สิ้นสวาทขาดกันแต่นี้ไป }}
{{ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี| คุณโม่งตอบพลางแล้วทางยิ้ม | ขนมปลากริมของหลวงประทานให้ | ยังแค่นทวงวุ่นวายไม่อายใจ | หรือว่าเธอซื้อไว้ให้ข้ากิน }}
คงจะให้ไม่ลวงที่พวงฟัน ให้สิ้นสวาทขาดกันแต่นี้ไป
<!--
คุณโม่งตอบพลางแล้วทางยิ้ม ขนมปลากริมของหลวงประทานให้
ยังแค่นทวงวุ่นวายไม่อายใจ หรือว่าเธอซื้อไว้ให้ข้ากิน
แม้นหม่อมไปตึกข้าเวลาใด ก็หาให้ไม่กลัวจะหมดสิ้น
แม้นหม่อมไปตึกข้าเวลาใด ก็หาให้ไม่กลัวจะหมดสิ้น
หม่อมก็ได้ไปมาเป็นอาจิณ ของกินจัดไว้ให้รับประทาน
หม่อมก็ได้ไปมาเป็นอาจิณ ของกินจัดไว้ให้รับประทาน

รุ่นแก้ไขเมื่อ 14:03, 11 ตุลาคม 2554

แม่แบบผิดพลาด: มีการลบช่องที่ไม่ได้ใช้ออก โปรดเติมกลับเข้าไป (โปรดดูเอกสารกำกับแม่แบบ)


ไฟล์:Fine arts department seal 001.jpg


บทละคร เรื่อง


พระมะเหลเถไถ - อุณรุทร้อยเรื่อง


ระเด่นลันได


กลอนเพลงยาว เรื่อง


หม่อมเป็ดสวรรค์


อาการพระประชวรของกรมหมื่นอัปสรสุดาเทพ


_______________


กรมศิลปากรอนุญาตให้


เสริมวิทย์บรรณาคารพิมพ์จำหน่าย


_______________






กลอนเพลงยาว เรื่อง หม่อมเป็ดสวรรค์


_______________



ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี


ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี


ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี


ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี


ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี


ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี ผู้ใช้:Aristitleism/บทกวี




(คุณสุวรรณถึงแก่ชีวิตเมื่อ พ.ศ. ๒๔๑๘ และลิขสิทธิ์ในงานข้างต้นนี้สิ้นอายุคุ้มครองลงเมื่อพ้นห้าสิบปีหลังจากนั้น คือ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๖๘)

งานนี้ ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า

ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา
  1. ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
  2. ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
    1. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
    2. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย
ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์
  1. ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
  2. แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก