หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/22

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๑๒

รํ่าพลางทางเชิญสุคันธรส ทั้งโอสถชะโลมองค์สรงสนาน บางอนงค์นวดฟั้นอยู่งาน นฤบาลค่อยได้ฤทัยคืน ลืมเนตรเห็นสนมสนิทแน่น ยิ่งโศกแสนโศกีไม่มีชื่น พระจากอาสน์ฝืนองค์ดำรงยืน ก็ออกพื้นพระโรงรัตน์วัจนา เล่ายุบลคนธรรพ์ว่านางหาย เฉาฉงายไป่แจ้งที่แห่งหา ไฉนนายจะได้สายสมรมา เจ้าปรีชาช่วยผดุงจรุงความ ฯ ๏ คนธรรพ์อภิวันท์ถวิลหวาด เชิงฉลาดชำนาญชาญสนาม ทูลสนองให้ต้องสำเนาความ ซึ่งนงรามนิราศแรมนรินทร์ เมื่อพระองค์ทรงสกากับมานพ ข้าเบือนพักตร์พอพบก็ดาลถวิล เห็นตาชายต่อตายุพาพิน ข้าคิดกินใจช้ำระกำแทน พอเกิดการโกลาในอากาศ เห็นสมมาดนางหายข้าหมายแม่น ชะรอยครุฑเป็นมนุษย์มาในแดน ลักแสนสุดสวาทของท้าวไป จะอาสาธิบดินทร์ปิ่นธเรศ ฟังระหัสแห่งเหตุที่สงสัย อีกเจ็ดวันเห็นสุบรรณจะคลาไคล มาโรงชัยข้าจะดูให้รู้กล แม้นประหลาดก็จะล่วงครรไลตาม ไม่เข็ดขามจะเข้าแซกในขุมขน ให้ถึงสถานพานพักตร์นฤมล จะแก้กลปักษีให้ส่งนาง ท้าวสดับคนธรรพ์เสนาะถ้อย ที่โศกสร้อยหฤทัยค่อยใสสว่าง กลับยังบัลลังก์รัตน์คนึงนาง มิได้ว่างวายเว้นทิวาวัน ฯ ๏ ฝ่ายพระยาครุฑราชฤทธิรอน เชยสมรสมานชมภิรมย์ขวัญ ในห้องทิพพิมานสำราญครัน ต่างกระสันแสนสวาทไม่คลาศคลาย ถึงกำหนดเจ็ดวันจะทรงสกา สุบรรณานิ่งนึกแล้วใจหาย