มิไปเล่นเห็นท้าวจะเคืองรคาย ดำริแล้วอภิปรายประโลมนาง เจ้าดวงมณฑาทองทิพมาศ แสนสวาทพี่มิใคร่จะไกลข้าง เมื่อพี่ไปทรงสกาแล้วพานาง เห็นจะหมางมุ่งเรียมทั้งบุริน รุ่งพรุ่งนี้พี่จะลาพงางาม ไปตัดความสงสัยเสียให้สิ้น เจ้าอยู่ไพชยนตร์รัตน์มณีนิล บ่ายแสงทินกรจะจรมา ฯ ๏ กากีได้สดับคดีสั่ง ให้แค้นคั่งคำราชปักษา ดั่งเพลิงพิษติดรุมอุรภา ชลนาคลอเนตรละลุ่มลง จึ่งวอนว่าข้าแต่สุบรรณราช เจ้าว่าแสนพิศวาสให้น้องหลง สู้บ่ายบากจากตระกูลประยูรวงศ์ อีกทั้งองค์พรหมทัตภัสดา ก็มุ่งหมายว่าจะวายชีวาด้วย จึ่งเอออวยร่วมรสเสน่หา ไม่ทันไรจะนิราศให้อาทวา อนิจจาใจจางมาหมางใจ ข้ารู้เชิงอยู่ว่ามีที่เชยชื่น แต่แสร้งอำนำอื่นมาแก้ไข ถ้าหน่ายแหนงแล้วจงแจ้งแต่จริงไป ใช่จะหน่วงเสน่ห์ไว้เมื่อไรมี ฯ ๏ พระยาครุฑฟังนุชแล้วแย้มสรวล ไฉนนวลมาพิโรธรำพันพี่ ใครเล่าแจ้งฤๅเจ้าแคลงกมลมี ฤๅใส่สีพอให้สมอารมณ์ปอง เจ้าเนื้อหอมเป็นจอมจรรโลงหญิง เห็นสุดสิ่งที่จะเปรียบเสมอสอง ว่าพลางเชยคางเคียงประคอง ประจงต้องเต่งเต้าปทุมมาลย์ เจ้าอย่าหมองใจหมางระคางสวาท จำนิราศไปกรุงไกรไพศาล ดับกระหายบังวายที่อัปรมาณ เพราะถึงการกำหนดเป็นสัญญา แม้นมิไปไหนเลยจะพ้นพักตร์ เสียดายศักดิ์เขาจะแสร้งว่ามารษา ไม่ถึงวันก็จะพลันนิวัติมา ยุพาพาลจงสำราญวิมานทอง ฯ
