พระแสร้งชื่นฝืนพักตร์ประภาษไป ตรัสให้ยกสกานั้นมาทรง ต่างทอดต่างเดินไม่เพลินจิต ต่างคิดต่างคนึงตะลึงหลง จนบ่ายชายแสงพระสุริยงค์ ครุฑพะวงพิศวาสถึงกากี ก็อำลานรินทรจรจรัล ฝ่ายคนธรรพ์แจ้งใจในปักษี ด้อมสกดโดยบทสกุณี ครั้นถึงที่พระไทรก็แปลงตน ส่วนมานพกลับกลายเป็นสุบรรณ คนธรรพ์เป็นไรเข้าในขน ถาบถาราร่อนโพยมบน ก็ลุดลสิมพลีพิมานทอง ร่ายมนต์แก้บานทวารไข สำราญจิตครรไลเข้าในห้อง นั่งแนบแอบเนื้อนวลละออง เชยน้องต้องเต้ามณฑาธาร ฯ ๏ ฝ่ายคนธรรพ์เป็นไรเข้าเร้นซ่อน ที่บัญชรพิมานชัยไพศาล ส่วนครุฑแนบนุชนงพาล สองสมานร่วมรสฤดีทวี เปรียบดั่งองค์ปโรตเทวัญ เมื่อฤดูวัสสันต์เกษมศรี เมขลาชูช่วงดวงมณี อสุรีรามสูรก็โกรธา ถือขวานเหาะทยานขยิกไล่ เวียนรไวในจังหวัดพระเวหา นางแบแก้วแวววับให้จับตา อสุราขว้างขวานไปราญรอน เมขลาล่อแก้วอสุรินทร์ ไม่สุดสิ้นที่จะร่วมสโมสร เกิดสำหรับกัปกัลป์นิรันดร เหมือนสมรสมานสุขสกุณินทร์ ครั้นอรุณเรื่อรางสว่างภพ จบจักรวาไลและไพรสินธุ์ ครุฑตระโบมโลมลายุพาพิน พี่จะบินไปเที่ยวพระหิมพานต์ จงเนาในแท่นทองอย่าหมองพักตร์ ไม่ช้านักจะกลับมาสู่สถาน สั่งสมรแล้วก็จรจากพิมาน ร่ายเวทผูกทวารแล้วบินไป ฯ
