๏ คนธรรพ์ครั้นครุฑจรดล ก็กลับตนตามเพศวิสัย เข้านั่งริมแท่นรัตนามัย ประจงใจดูเล่ห์กัลยา กากีเหลือบเหลียวเห็นคนธรรพ์ ให้หวาดจิตอัศจรรย์เป็นหนักหนา เออไฉนไยนาฏกุเวรมา นางประหม่าพักตร์เผือดแล้วพาที ว่าดูราคนธรรพ์พี่เลี้ยงท้าว แดนด้าวทางทุเรศนทีศรี เหตุไฉนไยแจ้งแห่งคดี จึงมาดลสิมพลีพิมานชัย อันบรมพรหมทัตปิ่นธเรศ เมื่อเกิดเหตุข้าหายนั้นเป็นไฉน ยังทุกข์โทมนัสถึงคะนึงใน ฤๅอาลัยลืมละไม่นำพา ฯ ๏ คนธรรพ์ครั้นสดับคดีถาม ดำริความเชิงชาญด้วยโวหาร์ นางหลงเล่ห์เมถุนสกุณา จะร่ำเรื่องภัสดาก็ป่วยความ ประเวณีสตรีได้เตร่จิต จำจะคิดเหมือนเอาเสี้ยนมาบ่งหนาม จะเย้ายั่วให้มัวในกลกาม ปิดความอันตรายแห่งเวนไตย ตริแล้วจึงสนองวรนาฎ อันจอมราชสามีที่พิสมัย ครั้นนางหายแล้วก็หน่ายอาลัยใจ แต่พี่ไซร้สวาทเจ้าทุกเพลางาย ด้วยเป็นศรีพระนครขจรเดช มาทุเรศแรมไกลน่าใจหาย ครั้นทราบข่าวผ่าวร้อนดังเพลิงพราย ว่าครุฑพาสายสวาทมาสิมพลี มิได้คิดแก่ชีวิตจะวายชนม์ กำบังตนซ่อนราชปักษี จึ่งยลพักตร์อัคเรศสุดาดี พี่ก็มีโสมนัสเสน่ห์น้อง นิจจาเอ๋ยถึงเสวยสุขสวรรค์ ผิวพรรณเคยนวลฤๅควรหมอง ว่าพลางทางประโลมเลียมลอง ดูทำนองในเชิงพนิดา ฯ ๏ นางสลัดปัดกรแล้วค้อนคม แต่อารมณ์ปฏิพัทธ์ประหวัดหา
