หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/27

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๑๗

แสร้งเสด้วยเล่ห์มายา อนิจจานี่ฤๅว่าปรานี ได้พบพักตร์เหมือนพี่บังเกิดเกล้า ที่ใจเศร้าค่อยสร่างกรรแสงศรี ควรฤๅมาให้ช้ำระกำทวี นี่เห็นดีแก่ใจอย่างไรนา อนิจจาเห็นว่าข้าอยู่เดียว มาโลมเลี้ยวลอบชิดด้วยอิจฉา เป็นน่าแค้นแสนเวทนาตา จะใคร่ว่าเสียให้สมอารมณ์พาล ฯ ๏ คนธรรพ์รับขวัญแล้วจุมพิต กรสกิดเลี้ยวลอดสอดประสาน เคล้าเคล้นเล่นดวงประทุมมาลย์ ยุพาพาลแม่อย่าหมองกมลใน ซึ่งโทษผิดชิดโฉมประโลมเล้า ด้วยร้อนเร่าสวาทหวังไม่ยั้งได้ อย่าถือความจงประนามประนอมใจ พี่จะไว้ชีพด้วยวนิดา ว่าพลางทางประจงปลงจิต เนื้อสนิทแนบกันกระสันหา สองชื่นรื่นรสภิรมยา ดั่งราหูจู่จับพระจันทร อ้าโอษฐ์โกรธเกรี้ยวกระหยับย้ำ กรกำเรือนรถจะสังหร แสงจันทร์อับชะอํ่าในอัมพร ด้วยกำลังฤทธิรอนอสุรินทร์ พสุธาอากาศก็อับแสง ไม่แจ่มแจ้งแหล่งหล้าวนาสินธุ์ ประจักษ์จันทร์อุปราค์ทั้งแดนดิน ก็อึงอินทเภรีระดมปืน ฆ้องระฆังกังสดาลประสานเสียง สำเนียงโห่ลั่นหล้าไม่ฝ่าฝืน ประเวณีคลี่คลายขยายคืน ก็แช่มชื่นเด่นดวงศศิธร สองสุขสองสมภิรมย์รส ยังไม่หมดสุขสโมสร คนธรรพ์ครั้นบ่ายรวีวร สั่งสมรแล้วก็จรเข้าซ่อนกาย ฯ ๏ ฝ่ายครุฑเที่ยวเล่นในหิมวันต์ สุริยาสายัณห์ก็ผันผาย สู่สถานวิมานรัตน์พรรณราย ก็ร่ายเวทเปิดทวารเข้าไพชยนต์