เสียดายโอษฐ์อ่อนคำให้กำหนัด เสียดายกรกอดรัดกระหวัดไหว เสียดายเต้าเคล้าชื่นอุราใน เสียดายใจนํ้าใจทุกสิ่งอัน นิจจาเอ๋ยชวดเชยเพราะสองชู้ ถ้าคงคู่ก็ไม่ร้างภิรมย์ขวัญ เวทนาด้วยพระยาสุบรรณครัน ขับแล้วอภิวันท์กษัตรา ฯ ๏ พระยาครุฑได้สดับมันขับอ้าง จึ่งกระจ่างแจ้งข้อไม่กังขา สลดจิตเสียคิดเสียสุดา ดั่งต้องจักราบรรลัยลาญ สะท้อนถอนหฤทัยอยู่ในอก แสนวิตกตัดรอนสมรสมาน ประดุจดั่งจอมจักรมัฆวาน เมื่อกรุงพาณลอบโลมสุจิตรา พระเสียเดชเพราะทนงด้วยองอาจ พระเสียสวาทเพราะห่างเสน่หา พระเสียมนต์เพราะกลอสุรา สุจิตราจึงพรากไปจากกัน เราเสียแก้วกากีศรีสวาท เพราะประมาทไม่ถนอมเป็นจอมขวัญ เสียฤทธิ์เพราะไม่คิดจะป้องกัน คนธรรพ์มันจึ่งแทรกเข้าซ้อนกล ครั้งนี้เสียรักก็ได้รู้ ถึงเสียชู้ก็ได้เชาวน์ที่เฉาฉงน เป็นชายหมิ่นชายต้องอายคน จำจนจำพรากอาลัยลาญ ตริแล้วพาทีแก่คนธรรพ ท่านช่างขับเฉื่อยฉํ่าล้วนคำหวาน เสาวพากย์กล่าวเกลี้ยงกลอนการ ชำนาญนักเรานับว่าเป็นชาย ฯ ๏ ว่าพลางทางลาบรมนาถ ลีลาศจรจรัลผันผาย ถึงพระไทรสำนักก็แปลงกาย เป็นสุบรรณบินว่ายโพยมมาน ลุสิมพลีวันก็ร่ายเวท เบิกบานทวาเรศมุกดาหาร ขึ้นนั่งเหนือแท่นรัตน์ชัชวาล จึ่งกล่าวรสพจมานแก่กากี ว่าดูรายุพราชประหลาดโฉม เราประโลมเจ้าจากพาราณสี
