มาเนาในพิมานรัตน์สวัสดี ได้สิบสี่ราตรีทิวากาล นุชแจ้งจริงคำอย่าอำไว้ ยังมีใครมาสถิตถึงสถาน กากีฟังคดีตระดกดาล เยาวมาลย์กล่าวแก้พิรากล แต่พระพามาชมสมบัติทิพ อันลอยลิบลิ่วฟ้าเวหาหน ข้าอยู่เดียวเปลี่ยวเอกาสกนธ์ ยังไป่ยลพักตร์ใครมาใกล้กราย ฯ ๏ พระยาครุฑฟังนุชสนองคำ พิโรธซํ้าดั่งฟ้าคนองสาย ดูดู๋คบชู้มาพรางชาย จนชู้หน่ายใจชู้แล้วจู่จร เสียแรงรักหักจิตไม่คิดบาป นิยมหยาบฉกพามาสมสมร ก็เจือใจมิให้อนาทร ประคองนอนแนบข้างไม่ห่างกาย เชยชื่นดั่งวิเชียรเจียรไน มิรู้ไฝฟองช้ำสลํ่าสลาย ยังไม่รับจนเราจับได้ชู้ชาย คือนายนาฏกุเวรที่เจนกัน ฯ ๏ กากีฟังคดีสนองถ้อย เป็นน่าน้อยใจเพียงชีวาสัญ อนิจจาว่าข้ากับคนธรรพ์ คือใครเล่ายืนยันจำนรรจา จงนำมาสอบใส่ไต่สวน ถ้าเป็นสัตย์แล้วควรลงโทษา นี่กระไรพระไม่พิจารณา มาเสกแสร้งแกล้งว่าดั่งจริงจัง เออพิมานสิมพลีก็สูงสุด มนุษย์ฤๅจะมาได้ดั่งใจหวัง แล้วร่ายเวทผูกบานทวารบัง ประดุจดังข่ายเพชรสักเจ็ดชั้น อย่าว่าแต่มนุษย์ในแหล่งหล้า ถึงสุราสุรเทพในสรวงสวรรค์ ก็ไม่หาญทำลายเวทสุบรรณ คนธรรพ์ฤๅจะมาได้ดั่งใจจง หนึ่งคนธรรพ์ก็เป็นทาสบาทมูล ต่ำตระกูลดั่งกามาแกมหงส์ ถึงข้าพลัดภัสดามาเอองค์ ก็รักวงศ์เหมราชไม่แกมกา
