แม้นพิรุธทุจริตก็ควรตาย ไม่เสียดายชนม์ชีพเท่ายองใย อยู่หลัดหลัดฤๅจะซัดไปส่งเสีย ไม่โปรดเมียจงประหารให้ตักษัย มิขอคืนนครำให้ช้ำใจ จะไว้สัตย์สู้ม้วยในสิมพลี ฯ ๏ พระยาครุฑได้สดับคดีนาง ยิ่งหมองหมางวางสวาทมารศรี จึ่งตรัสว่าอ้าดูระกากี หญิงกลีเล่นลิ้นพิรากล จะเลี้ยงเจ้าเราอัปรยศยศ จะฦๅหมดทั่วหล้าเวหาหน ว่าพลางทางอุ้มนฤมล ออกจากไพชยนต์ในราตรี เผ่นผงาดผาดผยองล่องฟ้า ถึงพาราเจ้าทวีปชมพูศรี วางอนงค์ลงหน้าพระลานคลี จึ่งมีรสพจนาดถ์นี่แนะนาง ไปอยู่กับเราเดียวเปลี่ยวนัก ที่นี้จักพรั่งพร้อมอยู่ล้อมข้าง เชิญเชยเสวยสุขสวรรยางค์ ตั้งแต่ปางนี้ไม่ขอพบกัน ตราบสิ้นดินฟ้าพระเมรุมาศ แสนชาติไม่ขอร่วมภิรมย์ขวัญ กว่าจะเสร็จศิวโมกษ์ทางธรรม์ สั่งเสร็จรเห็จหันไปสิมพลี ฯ ๏ ฝ่ายบรมพรหมทัตนรินทร ทิพากรรุ่งรางสว่างสี พระอ่าองค์สรงพักตรแล้วจรลี ไขสีหบัญชรเยื้องชำเลืองมา เห็นกากีศรีสมรบวรนาฏ ให้ร้อนราชฤทัยรุ่มดั่งสุมผา พระระงับดับเดือดด้วยปรีชา จึ่งเอื้อนพจนาเย้ยยุพินพลัน ว่าดูราสุดาดวงเนตร เจ้าประเวศไปสู่พิมานสวรรค์ พี่ตั้งหน้าท่าน้องทุกคืนวัน พึ่งเห็นขวัญตาตกถึงธานี จะอยู่ไยในหน้าพระลานเล่า ขอเชิญเนาในนิวาสน์ปราสาทศรี พี่ขอบใจในสวาทแสนทวี มิเสียทีที่บำรุงผดุงมา
