บุคคลนั้นพ้นการลงโทษแต่อย่างใดเลย เป็นแต่เพียงมอบให้ผู้พิพากษาแห่งประเทศของเขาวินิจฉัยอย่างเคร่งครัดสำหรับความผิดที่ได้ทำไว้นอกอาณาเขตต์ ดังนี้ ผู้กระทำผิดก็จะได้รับความคุ้มครองป้องกันทุกอย่างตามสิทธิที่ควรได้จากการมีสัญชาติของตน ในที่สุดยังอ้างกันว่า พลเมืองทุกคนมีสิทธิที่จะยังชีพของตนในดินแดนและในความป้องกันแห่งประเทศที่ตนสังกัดจะให้เขาออกไปนอกประเทศโดยเขาไม่ยินยอมสมัครใจไม่ได้
สำหรับผู้ที่นิยมหลักการส่งคนสัญชาติตนข้ามแดนได้ ก็มีเหตุผลตรงกันข้ามดังต่อไปนี้
(๑) ที่ถือว่า ผู้พิพากษาที่สมควรแก่คดีควรเป็นผู้พิพากษาแห่งประเทศตนนั้น ไม่ถูกต้อง ความจริงในคดีอาชญานั้น ผู้พิพากษาที่สมควรแก่คดี ต้องเป็นผู้พิพากษาแห่งท้องที่ที่ความผิดเกิดขึ้น เพราะเป็นที่ที่ความเรียบร้อยของมหาชนถูกละเมิด และเป็นที่ซึ่งสามารถจะพิจารณาและพิพากษาคดีได้แน่นอนที่สุด
(๒) แม้ประเทศจำต้องป้องกันคนสัญชาติของตน การป้องกันไม่ควรเดินไกลถึงกับไม่อนุญาตให้ไปขึ้นศาลต่างประเทศ ในการส่งคนสัญชาติตนข้ามแดนนั้น มิได้มีข้อที่จะเสียเกียรติศักดิ์ของประเทศแต่อย่างใดเลย เพราะว่า จะมีการส่งตัวข้ามแดนได้ก็ต่อเมื่อเจ้าหน้าที่แห่งประเทศตนได้พิจารณาคำขอนั้นแล้วว่า มีมูลเพียงพอ
