หน้า:คดีอาญา - ถวิล ระวังภัย - ๒๔๗๗.pdf/26

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๙

รับคำขอ ในปัจจุบันนี้ถือกันว่า ประเทศผู้รับคำขอต้องส่งผู้กระทำผิดซึ่งหลบหนีเข้ามาในดินแดนของตนนั้นโดยมิต้องหารือความเห็นขออนุมัติจากประเทศที่ผู้กระทำผิดมีสัญชาติสังกัดอยู่ แต่มีบางประเทศมีความเห็นว่า จำเป็นจะต้องบอกขออนุมัติประเทศเจ้าของสังกัดของผู้หลบหนี ด้วยเหตุว่า ทุกประเทศย่อมมีหน้าที่ให้ความป้องกันแก่พลเมืองสัญชาติของตนที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ เช่น สัญญาระหว่างประเทศฝรั่งเศสกับประเทศโปรตุเกศ ค.ศ. ๑๘๕๔ ข้อ ๖ ได้กล่าวไว้ในเรื่องนี้ มีบางประเทศไม่เห็นด้วย อ้างว่า การกระทำเช่นนี้เป็นการละเมิดอิสสระสิทธิของประเทศที่ผู้หลบหนีมาอาศัย ประเทศเหล่านี้มีความเห็นว่า การที่จะแจ้งให้ประเทศเจ้าของสังกัดของผู้หลบหนีทราบนั้น เป็นเพียงกรณียกิจในทางอัธยาศัยไมตรีเท่านั้น ความเห็นนี้ปรากฏในสัญญาระหว่างประเทศฝรั่งเศสกับรัฐต่าง ๆ ของเยอรมัน ระหว่างประเทศฝรั่งเศสกับประเทศชิลี ค.ศ. ๑๘๖๐ เป็นต้น

เมื่อได้รับแจ้งความแล้ว ประเทศเจ้าของสังกัดของผู้หลบหนีอาจแสดงข้อคัดค้านไม่ยอมให้อนุมัติแก่ประเทศผู้รับคำขอให้ส่งผู้ร้ายข้ามแดนนั้นได้หรือไม่? ประเทศผู้รับคำขอจำเป็นต้องรับวินิจฉัยข้อคัดค้านนั้นหรือไม่? คำตอบในข้อนี้ สำหรับประเทศที่สัญญาว่า การบอกกล่าวให้กันทราบเป็นสิ่งจำเป็น ก็ถือว่า จำเป็นต้องวินิจฉัยคำคัดค้าน สำหรับประเทศที่ไม่มีสัญญาบังคับเจาะจงให้