บุศย์ตอบว่า ไม่กล้าเข้าไป ถ้าเข้าไปจะถูกหาว่า ฆ่าในหลวง พนักงานสอบสวนจึงสอบถามต่อไปว่า มีอะไรจึงทำให้กลัว เพราะเรายังไม่ทราบว่า ในหลวงถูกปืน ทำไมจะเดาว่า กลัวเขาจะหาว่า ฆ่า ทำไมไม่เดาว่า พระองค์ท่านทรงยิงปืนเล่นบ้าง นายบุศย์ไม่ตอบ มีอาการวิปลาสแสดงออก เหงื่อไหล สะทกสะท้าน ถามเท่าไรก็ยืนคำอยู่เช่นเดิม ชั่วโมงแล้วชั่วโมงอีกก็ไม่ยอมตอบคำถามใด ๆ ถึงกับอธิบายเหตุผลให้ตรึกตรองเอาไว้ วันรุ่งขึ้นจึงมาพูดกันใหม่ แต่ในวันรุ่งขึ้น มาสอบถาม ก็ไม่ตอบอยู่นั่นเอง พนักงานสอบสวนก็ต้องลงเอยตามคำของเขาเท่าที่ยอมให้การทิ้งความไว้เพียงเท่านั้น นี่ก็เป็นเหตุหนึ่งที่ท่านผู้อ่านจะได้พิจารณาว่า เหตุไฉนจะทำให้นายบุศย์หวาดกลัวว่า จะถูกหาว่าฆ่าในหลวง ทั้ง ๆ ที่พระองค์เคยทรงยิงพระแสงปืน ทำไมไม่หวาดคิดนึกไปว่า พระองค์ทรงยิงปืนเล่นเล่า ทั้งนี้ ย่อมแสดงอยู่ว่า เสียงปืนนัดนั้น นายบุศย์ทราบว่า เป็นเสียงปืนที่พระองค์ถูกยิง เมื่อไม่มีทางตอบคำถาม จึงตอบไปตามที่ตนทราบโดยปัจจุบันทันด่วนในคำถามซึ่งเกี่ยวแก่หน้าที่ของตน
ที่ข้าพเจ้าบันทึกเกล็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ท่านผู้อ่านได้ประมวลกับคำพิพากษาซึ่งวินิจฉัยไว้โดยสมบูรณ์ในหนังสือเล่มนี้.
