หน้า:คำพิพากษาฯ รัชกาลที่ 8 - ๒๔๙๘.pdf/637

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๕๘๔

ในเรื่องสาเหตุนี้ โจทก์ได้นำสืบถึงพระราชกรณียกิจต่าง ๆ ที่พระองค์ได้ทรงปฏิบัติ แสดงให้เห็นว่า พระองค์ท่านทรงพระปรีชาเฉียบแหลม ซึ่งในข้อที่ทรงพระปรีชาเฉียบแหลมนี้ บางที่อาจจะเป็นข้อที่น่าคิดว่า การเป็นคนฉลาดนั้นอาจจะเป็นสาเหตุให้ถูกทำร้ายทีเดียวหรือ ซึ่งกรณีนั้นจะต้องแล้วแต่เหตุการณ์แวดล้อมเฉพาะเรื่องเฉพาะรายไป คนที่ฉลาด ถ้าไปอยู่กับคนที่มีจิตใจไม่ชอบคนฉลาดบางคน หรือไปอยู่ในหมู่คนที่มีจิตใจอิจฉาริษยา ก็อาจจะมีใจอาฆาตมาดร้าย จนเป็นเหตุให้เกิดการทำร้ายชีวิตกันก็ได้ ย่อมจะเป็นไปได้ประการหนึ่งเหมือนกัน ดังนั้น โจทก์จึงได้นำสืบไปถึงพระราชกรณียกิจที่ทรงพระปรีชาเฉียบแหลมนี้ ปรากฏว่า พระองค์ท่านทรงมีความเมตตาอารีรักข้าราชการบริพาร และมีน้ำพระทัยเยือกเย็น จะกริ้วใครก็ยาก แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ก็ปรากฏว่า ได้เคยทรงกริ้วครั้งหนึ่งเรื่องรถยนต์ คือ มีเรื่องดังนี้ มีอยู่วันหนึ่งที่สมเด็จพระราชชนนีจะเสด็จวิทยาศรม เจ้าหน้าที่มากราบทูลว่า ไม่มีรถ สมเด็จพระราชชนนีก็กราบบังคมทูลสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระองค์นั้นว่า ไม่มีรถจะไปวิทยาศรม พระองค์ท่านก็รับสั่งว่า จะต้องมี รถไปไหนหมด ครั้นแล้ว พระองค์ท่านก็เสด็จลงมาจัดการในเรื่องรถ ได้ความว่า รถคันหนึ่งนำไปซ่อม ส่วนอีกคันหนึ่งนำไปให้นายปรีดี พนมยงค์ ใช้ พระองค์ทรงกริ้วในตอนนั้น ถึงกับรับสั่งว่า "รถของฉันมี เอาไปให้คนอื่นใช้หมด ถ้าทำเนียบท่าช้างไฟไหม้ มิต้องเอาวังของฉันให้อยู่หรือ?"