ค่ายพระยาพิไชย เมืองหลวงพระบาง ไม่แจก ต่อรบสู้กันจนรุ่งสว่าง พวกฮ่อยกกลับไปค่าย ฮ่อปล่อยให้คนลาวพวนถือหนังสือมา มีความว่า ฮ่อจะรับรักษาเมืองพวนไว้ ให้กองทัพพระยาพิไชยกลับไปบ้านเมืองโดยดี ไม่รบราฆ่าตีฟันทำอันใด แม้มิยกกลับคืนขืนตั้งอยู่ ในวันหนึ่งสองวันนี้ พวกฮ่อจะยกเข้าหักเผาค่ายให้แตกแหลงจงได้ ไล่จับผู้คนขำเบื่อไม่เหลือไป พระยาพิไชยเห็นว่า กองทัพเมืองน่านก็แตกหนีไม่มีตัว เจ้าอุปราชบัว แม่ทัพเมืองหลวงพระบาง ยกออกมาถึงเมืองยู ป่วยกลับไปเมือง ให้แต่เจ้านายพระยาเพี้ยแสนท้าวกับไพร่อยู่บ้าง ก็ถือเปรียบแก่งแย่งไม่พร้อมมูล ทั้งกระสุนดินดำกองทัพพระยาพิไชยก็เปลืองไปไม่พอใช้ ไพร่พลหลบหนีมีตัวน้อยอยู่ เห็นจะสู้มิได้ จึงมีหนังสือตอบฮ่อแต่พอไม่ให้เสียทีว่า จะยอมอย่ารบเลิกกองทัพกลับวันพรุ่งนี้อย่าสงสัย ให้คนพวนซึ่งฮ่อใช้ถือหนังสือมาถือกลับไป รุ่งขึ้นเมื่อพระยาพิไชยถอยทัพมา พวกฮ่อพากันดูอยู่ไม่ทำไม ซึ่งตั้งระวังรักษาตำบลบ้านสอดนี้เปนช่องทางฮ่อจะยกเข้าตีเมืองหลวงพระบางตลอดไปได้ กวานหลวงทราบความ ให้กวานล่ามกับฮ่อห้าคนถือหนังสือมาอิกฉบับหนึ่งว่า เหตุไฉนกองทัพยังตั้งอยู่บ้านสอดแขวงพวน ควรจะกลับไปให้ถึงบ้านเมืองตามสัญญากัน พระยาพิไชยแจ้งความแก่กวานล่ามว่า ต้องรออยู่ก่อน ด้วยแม่ทัพใหญ่กรุงเทพฯ ยกออกมาเกือบถึงแล้ว จะปฤกษาตกลงกันฉันใด จึงจะถอยทัพกลับไปโดยดี ถ้ามิเชื่อคอยดูอยู่ที่นี่ กวานล่ามฮ่อก็ยังไม่ไป พระยาพิไชยได้แต่ง
