ประสงค์สินชื่อฤๅก็ดี และตนพาไปถวายไปเวนแก่เจ้าไท ท่านจัดให้พ้นอาชญาท่านดังอัน ขนาดราชศาสตรธรรมศาสตรอันท่านแต่ง ได้ค่าสินจ้างตนก็ได้ ได้ค่าตนขู่ก็ได้ ค่าได้ของฝูงนั้นก็ได้ ซึ่งรู้ว่า เจ้าใหญ่จักบำเหน็จ ดังท่านแต่งให้ไว้ดังอัน และเป็นดังฤๅ ภาคอันอุเบกษา เห็นแก่ขะโมย กว่าอาชญาบรัญบัติเจ้าไทดังอัน ผิให้ร้ายท่านผู้ทุกข์โทษ มิให้จำเริญแก่มันเพื่อนมัน ฯ
๏ มาตราหนึ่งโสด อนึ่ง ผู้ว่าชื่อนี้ลักของในบ้านท่านก็ดี ลักข้าอันท่านผู้ใดผู้หนึ่งชวนตนไปลักท่านก็ดี ไปลักด้วยกันแล้วก็ดี และรู้ว่า ผู้หนึ่งลักเลียมซึ่งสินท่าน อันนานพ้นในประมาณสิบปี อันลักในหนี้นัดนี้ก็ดี ในลักฝูงนี้อันหาผู้รู้ผู้เห็นบมิได้สักอันดังอันก็ดีไซร้ คนผู้นั้นใส่ใจและเอาโจรกลายมันออก ไม่ทูลแก่เจ้าไท มาบอกแก่บรรดาคฤหบดี ท่านไหมซิดังมันคนลัก รั้งตนมันโดยขู่ในมัน อนึ่ง ผู้นั้นเอาหนี้สินไหมฝูงนั้น ท่านจักแต่งให้ได้แก่มันโดยขนาดราชศาสตรธรรมศาสตรโสด ซึ่งท่านจักยอมันผู้นั้นมาถือลูกชายาท่านแล ฯ
๏ มาตราหนึ่งโสด ผิมีคนจักไปราวีพิราม ชิงเอาเข้าเอาของท่าน แม้นฉ้อลูกล่อลูกหลานท่านคนใดก็ดี อันเจ้าของบมิให้ และอนึ่ง ไม่มีคนทั้งหลายช่วยกุมช่วยเอาจุงได้ แม้นผู้ไล่ผู้นั้นมันถือหอกดาบตราบเครื่องเหล็กใหญ่โตให้เอามันจุงได้ และให้ไปถวายแก่ท่าน ท่านบาดไหมให้เป็นรางวัลผู้ได้มัน แม้นมันเพิ่งกระทำที่นั้นวันใด ให้
