| ๏ ปุญฺญลาภํ มหาเดชํ | วณฺณกิตฺติมหายสํ | |
| สพฺพสตฺตหิตํ ชาตํ | ตํ สุณนฺตุ อเสสโต | |
| อตฺตปรหิตํ ชาตํ | ปริตฺตนฺตมฺภณาม เห |
๏ ยนฺทุนฺนิมิตฺตํ ฯลฯ สงฺฆานุภาเวน วินาสเมนฺตุ คาถานี้ยังมิได้พบที่มาโดยตรง แต่สันนิษฐานเทียบเคียงคาถาบางส่วนที่ตรงกับพระสูตรมีบ้าง พอเห็นได้ว่า เป็นคาถาที่แสดงว่า ถ้าอวมงคลอย่างหนึ่งอย่างใดเกิดขึ้น ให้เจริญพระปริตรคุ้มครอง อย่าให้ฆ่าสัตว์สิ่งละ ๔ ๆ บูชายัญเพื่อให้คุ้มโทษตามลัทธิพราหมณ์ จะได้ยกเรื่องในมหาสุบินชาดกมาแสดงไว้พอเป็นนิทัศน์ ความว่า ครั้งหนึ่ง พระเจ้าปัสเสนทิโกศลทรงพระสุบิน ๑๖ ข้อ แล้วให้เกิดความหวาดหวั่นต่อมรณภัย จึงทรงเล่าพระสุบินนั้นให้พราหมณ์ปุโรหิตฟัง พราหมณ์ปุโรหิตพยากรณ์ว่า จะเกิดเหตุอันตรายอย่างหนึ่งอย่างใดแก่พระองค์และราชสมบัติหรือพระมเหสี และแสดงให้ทรงบำบัดอันตรายด้วยยัญญวิธี คือ เอาสัตว์สิ่งละ ๔ ๆ มาบูชายัญ ก็จะพ้นโทษ พระเจ้าปัสเสนทิโกศลโปรดให้เตรียมการบูชายัญตามถ้อยคำของพราหมณ์ ครั้งนั้น นางมัลลิกาเทวีได้ทราบความนี้แล้วจึงทูลพระราชสามีว่า ขอให้โปรดทูลถามเหตุที่เกิดอันตรายทั้งหลายแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด พระเจ้าปัสเสนทิโกศลก็เสด็จไปทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าณเชตวันมหาวิหาร
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ภัยอันใดอันหนึ่งจะได้บังเกิดมีแก่พระเจ้าปัสเสนทิโกศลก็หาไม่ และได้ทรงพยากรณ์ถึงเหตุการณ์ที่จะเป็นไปในอนาคตกาลโดยแจ่มแจ้ง และในที่สุด ก็มีพระพุทธดำรัสให้พระเจ้าปัสเสนทิโกศลรื้อถอนยัญญวิธีนั้นเสีย
เรื่องที่กล่าวมานี้เป็นการสันนิษฐานความว่า ทุสฺสุปินํ อกนฺตํ สุบินชั่วอันไม่พอใจอันใดด้วย
ยังมีชาดกอีกเรื่องหนึ่ง ชื่อว่า อัฏฐสัททชาดก กล่าวว่า ครั้งหนึ่ง พระเจ้าปัสเสนทิโกศลได้ทรงสะดับเสียงสัตว์หลายชนิด มีนกเป็นต้น ส่งเสียงร้องแปลกประหลาด พระองค์ก็หวาดหวั่นต่อ
