ในความมุ่งหายที่จะหลีกหนีความทุกข์ไปหาความศุขนั้น ธรรมดาของมนุษย์ในชั้นต้น ก็พึงจะขวนขวายประกอบการหาอาหารเลี้ยงชีพ ให้พ้นจากความเวทนาอดหิวเพื่อจะครองชีวิตไปก่อน ประกอบกิจได้สำเร็จความปราถนาในส่วนตัวแล้ว ต้องทำการเผื่อแผ่ไปถึงบิดามารดาบุตรภรรยา ทั้งญาติและมิตรที่พึ่งพาอาศรัยอยู่นั้นด้วย อุส่าห์ปลูกสร้างบ้านเรือนที่อาศรัย และขวนขวายสั่งสมเสบียงอาหารและโภคทรัพย์ขึ้นเปนทุนสำรองไว้เผื่อเวลาป่วยไข้ชราพิการ และเพื่อจะรักษาทุนเหล่านี้ไว้ให้ยืนนานมั่นคง ก็ต้องร่วมใจกันคิดอ่านจัดการป้องกันโจรผู้ร้ายภายในภายนอกมิให้แย่งชิงเอาไป ด้วยความหวงแหนอย่างยิ่ง เพื่อจะไม่ให้ข้าศึกสัตรูต่างชาติเข้ามาย่ำยีบีฑาได้ มิฉนั้นความตกทุกข์ได้ยากจะมาถึงตัวเมื่อปลายมือ ถิ่นฐานบ้านเรือนของใครนับกันว่าเปนสมบัติของคนนั้น เราเกิดอยู่ในแผ่นดินใด ก็ต้องนับว่าเราเปนราษฎรหรือชาติซึ่งเปนเจ้าของของแผ่นดินนั้นอยู่คนหนึ่งด้วย เพราะฉนั้นสิ่งที่เปนคุณประโยชน์แก่บ้านเมือง ก็เปนคุณเปนประโยชน์
