ซื้อขายกันเปนราคาได้ ประดุจสินค้าและค่าแรงทำการ มีตัวอย่างเช่นธนบัตร์ของรัฐบาลเปนต้น ธนบัตร์เปนแค่กระดาษชิ้นเดียว แต่รัฐบาลได้สัญญาว่าจะใช้เงินให้แก่ผู้ถือเท่าจำนวนที่ได้พิมพ์ลงไว้ ผู้ถือธนบัตร์เชื่อว่ามีกรรมสิทธิ์ที่จะเรียกเงินจากรัฐบาลตามจำนวนเมื่อใดก็ได้ ธนบัตร์นั้นก็มีลักษณึคล้ายกับเงินตรา จะตกไปอยู่ในมือผู้ใด ผู้นั้นอาจจะมีกรรมสิทธิ์ในสรรพสิ่งของทั้งปวงที่ขายกันอยู่ในตลาด อันมีค่าแลกเปลี่นยเท่ากับจำนวนเงินในธนบัตร์นั้นได้ หรือจะใช้ธนบัตร์นั้นซื้อแรงคนมาทำการให้แก่ตนก็ได้ การที่รัฐบาลออกธนบัตร์ก็เท่ากันกับขายความเชื่อ ซึ่งคนทั้งหลายมีอยู่ต่อรัฐบาล ส่วนจำนวนเงินที่จะได้นั้น จะอยู่ที่ไหนก็ตาม ผู้ถือเชื่อว่ามีกรรมสิทธิ์ในเงินนั้นแล้ว ก็เปนอันใช้ได้อยู่เอง
กระดาษต่าง ๆ ของแบงก์ หรือผู้หนึ่งใดซึ่งได้เขียนสัญญาลงไว้ว่า จะใช้เงินให้แก่ผู้ถือเช่นนั้นก็มีอีกหลายอย่าง สักแต่ว่าผู้ถือเชื่อแล้วก็เปนอันใช้ได้เท่าเงินเหมือนกัน
เพราะเหตุฉะนี้ ความเชื่อจึงนับได้ว่าเปนทรัพย์อย่างหนึ่งและเปนทรัพย์สำคัญที่มีค่าซื้อขายแลกเปลี่ยนกันในการค้าขายมากยิ่งกว่าเงินตราในปัตยุบันนี้เปนอันมาก ดังจะได้เห็นต่อไปอีก
