หน้า:ทศชาติ - นริศ.pdf/17

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
มโหสธชาดก ปางประตูอุมงค์

ราชา อุมฺมงฺคํ โอโลเกนฺโต พญาจุลนีพรหมทัต จอมกษัตริยอุตตรปัญจาลราษฎร์ เสด็จยุรยาตรไปเบื้องหน้า ชมมหาอุมงครจิต พระมโหสธบัณฑิตติดตามไปเบื้องหลัง สพรั่งพร้อมด้วยเสนา อุมฺมงฺคโต นิกฺขมิ พระราชาเสด็จออกพ้นอุมงคทวาร พระมโหสธธก็ปิดประตูเหยียบดาลมิให้คนอื่นตามออกไป ทฺวารานิ ประตูยนตร์หมดทั้งน้อยใหญ่ก็ลั่นปิด โลกนฺตนิรโยวิย ในอุมงค์นั้นมืดมิดราวกับโลกันตนรก มหาชเน ภีตติสโต มหาชนต่างตระนกอกสั่นรัวกลัวตาย อโหสิ ก็มีอยู่ภาคภายในอุมงค์นั้นแล ฯ

มหาสตฺโต พระมโหสธมหาสัตว เอื้อมพระหัดถ์ลงควักเอาพระขรรค์ อันหมกซายซ่อนไว้ แล้วสำแดงเดชโดดขึ้นไปในอากาศ ครั้นพระบาทกลับหยั่งลงถึงพื้นยืนถนัด ก็ฉวยเอาฃ้อพระหัดถ์พระราชา เงื้อศัสตราประหนึ่งจะประหาร เปนอาการคุกคาม พลันตรัสถามว่าดั่งนี้

สกลชมฺพูทีปรชฺชํ กสฺส สมบัติทั่วทั้งชมพูทวีปเปนของใครพระเจ้าฃ้า

ตุยฺหํ เปนของเจ้า เจ้าจงให้อภัยแก่ฃ้าเถิด

นาหนฺตํ มาเรตุกามตาย อย่าตกพระหฤทัยเลยพระเจ้าฃ้า ฃ้าพระองค์จับศัสตรา จะหมายฆ่าพระองค์นั้นหามิได้ จับด้วยจงใจจะแสดงปัญญานุภาพแห่งฃ้าพระองค์ ขคฺคํ รญฺโญ หตฺเถ อทาสิ แล้วส่งพระขรรค์ถวายในพระหัดถ์พระราชา

ปณฺฑิต แน่ะ บัณฑิต ท่านสมบูรณ์ด้วยกำลังปัญญาถึงเพียงนี้ไส้ ทำไมไม่ชิงเอาราชสมบัติเล่า

มหาราช ฃ้าแต่พระมหาราชเจ้า ถ้าฃ้าพระองค์อยากได้ ก็ต้องฆ่าพระราชาในชมพูทวีปหมด ปรํ มาเตฺวา ยสคฺคหณํ ปน ปณฺฑิเตหิ นปฺปสฏฺฐํ การฆ่าคนอื่นแล้วชิงเอายศ บัณฑิตทั้งหลายไม่สรรเสริญ ฯ