หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
วาทะ
พระสุวรรณสามโพธิสัตว
ตรัสโต้ตอบกับพญากบิลยักษ พระเจ้ากรุงกาสี
สาม | – | อิชนมฺหิ หญฺญเต ทีปิ | นาโค ทนฺเตสุ หญฺญเต |
อถ เกน นุ วณฺเณน | วิทฺเธยฺยํ มํ อมญฺญถ ฯ | ||
เสือที่ถูกฆ่าก็เพราะหนัง | ช้างที่ถูกฆ่าก็เพราะงา | ||
ส่วนตัวฃ้าที่ท่านมาสำคัญว่าควรฆ่า เพราะเหตุดังฤๅ ฯ | |||
กบิล | – | มิโค อุปฏฺฐิโต อาสิ | อาคโต อุสุปาตนํ |
ตํ ทิสฺวา อุพฺพิชฺฌิ สาม | เตน โกโธ มมาวิสิ ฯ | ||
แน่ะ เจ้าสาม | เนื้อยืนอยู่ใกล้มาถึงที่ยิงด้วยศร | ||
แต่พอเหนเจ้าก็วิ่งหนีไปเสีย | เพราะเหตุนั้น ฃ้าจึ่งโกรธเจ้า ฯ | ||
สาม | – | ยโต สรามิ อตฺตานํ | ยโต ปตฺโตสฺมิ วิญฺญุตํ |
น มํ มิคา อุตฺภสนฺติ | อรญฺเญ สาปทานิปิ | ||
ฃ้ายังนึกได้ถึงตัวฃ้าว่า | ตั้งแต่เล็กจนคุ้มใหญ่มา | ||
ฝูงเนื้อกับทั้งสัตวร้ายในป่า | หาสดุ้งกลัวฃ้าไม่ | ||
(ด้วยอานุภาพแห่งจิตต์เมตตา) | |||
กบิล | – | น ตทฺทส มิโค สาม | กิมฺตาหํ อลิกํ ภเณ |
โกธโลภาภิภูตาหํ | อุสุํ เต ตํ อวสฺสชึ ฯ | ||
แน่ะ เจ้าสาม เนื้อเหนเจ้าแล้วหนีไปหามิได้ | |||
ฃ้าจะพูดมุสาต่อเจ้าไปไยเล่า | |||
ที่จริงฃ้าถูกความโกรธแลความโลภครอบงำแล้ว | |||
จึ่งปล่อยศรไปให้ถูกเจ้า ฯ |