ผัวว่า "ถ้าใครตายก่อน ให้เอาทองคำบาทหนึ่งนี้ใส่ปากไปให้" กาลต่อมา สามีตายก่อน ภรรยาจึงเอาทองคำใส่ปากให้สามี แล้ยวก็นำศพไปเผา ไฟไฟม้ทองคำนั้นขาดไป ยังคงเหลืออยู่แต่เพียง ๑ สลึง ครั้งนั้น พระมหากษัตริย์มีความโลภเจตนา จะขอทองคำเรือนละบาทหนึ่ง หญิงม่ายผู้นั้นจึงไปเก็บทองคำในกองฟอนยังคงเหลืออยู่อีก ๑ สลึงมาถวายพระมหากษัตริย์ ๆ ไม่ทรงรับ จะเอาให้เต็มบาท หญิงม่ายเจ้าของทองคำจึงทูลว่า แต่ก่อน ทองคำนี้เต็มบาท ใส่ปากให้แก่สามีเมื่อตาย ครั้นเอาไปเผาไฟไหม้ ทองคำจึงเหลืออยู่แต่เท่านี้ ขอพระองค์จงเป็นที่พึ่งแก่สัตว์ผู้ยาก พระมหากษัตริย์ได้ทรงฟัง ก็เกิดธรรมสังเวชในพระทัย จึงประกาศเลิก ไม่ให้เอาทองคำแก่ราษฎร อาศัยเหตุนี้ต่อมา ผู้ที่ไม่มีทองคำถึงบาท ได้ใช้เงินบาทหนึ่งใส่ปากศพแทน จึงเป็นประเพณีกระทำกันสืบ ๆ มา
(๓) อีกทางหนึ่งกล่าวกันว่า ใส่ไว้เพื่อให้เป็นค่าจ้างแก่สัปเหร่อที่จะนำไปเผา เพราะในครั้งกระโน้น ราคาเงินบาทหนึ่งให้เป็นค่าจ้างอย่างงามแล้ว กับยังได้
