หน้า:นิทานอีสป (2499).pdf/48

นิทานที่ ๒๑ เรื่อง หมาจิ้งจอกหางด้วน

หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งไปเที่ยวลักไก่ชาวบ้าน หางไปติดกับที่เขาวางไว้สำหรับดัก หมาจิ้งจอกก็ดิ้นรนจนหางขาดตัวรอดไปได้ ขณะเมื่อเดินกลับไปที่อยู่ หมาหวนระลึกถึงที่ตัวหางด้วย ก็นึกละอาย กลับเห็นว่า ถ้าตายเสียเมื่อติดกับยังจะดีกว่าอยู่ แต่เมื่อจำจะต้องมีชีวิตอยู่ดังนี้ ก็จำจะต้องหาเพื่อนที่หางด้วนอย่างเดียวกันให้มาก ๆ ความอดสูนั้นจึงจะลดหย่อนลง คิดแล้วจึงเรียกบรรดาเพื่อนหมาจิ้งจอกมารวมกันอยู่ในที่แห่งหนึ่ง แล้วประกาศ