หน้า:นิทานอีสป (2499).pdf/50

นิทานที่ ๒๒ เรื่อง ลูกแพะกับหมาป่า

ลูกแพะตัวหนึ่งเดินไปเที่ยวหากินแต่ลำพัง ไปพบหมาป่าเข้าที่กลางทาง หมาป่าจึงออกไล่กวดจะจับกินเสีย เมื่อลูกแพะเห็นจวนตัว จะวิ่งหนีไปไหนไม่พ้น และจะหาที่พึ่งที่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้ว จึงแกล้งทำเป็นใจดี แข็งใจร้องไปแก่หมาป่าว่า "นี่แน่ะ ท่าน ไหน ๆ ข้าพเจ้าก็จะหนีไม่พ้น จำจะต้องเป็นเหยื่อของท่านอยู่แล้ว ข้าพเจ้าจะขอฟังเสียงปี่ให้เพราะจับใจสักหน่อยเถิด" หมาป่าได้