ยังมียายแก่คนหนึ่งเป็นโรคตามัว จะมองดูอะไรไม่ใคร่เห็น จึงวานเด็กให้จูงไปหาหมอยาตาที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เมื่อพบหมอ แกจึงพูดแก่หมอว่า "ท่านหมอ ตาอีฉันมืดไป ถ้าท่านช่วยรักษาให้เห็นได้ดังเก่า อีฉันจะให้เงินค่ารักษาแก่ท่านให้พอแก่ใจ" หมอตรวจดูนัยน์ตาเห็นว่า พอจะรักษาให้หายได้ ก็ยอมรับรักษา ครั้นวันรุ่งขึ้น หมอเอายามาที่บ้านยายแก่ เห็นยายแก่มีทรัพย์สิ่งของมาก จึงนึกในใจว่า ถ้ายายแก่มืดอยู่อย่างนี้ เราจะหยิบฉวยอะไรไป ก็จะแลไม่เห็น เราอย่ารักษาให้แก่หายเร็วเลย หยิบเอาของของแก่เสียให้หมดก่อนเถิด เมื่อของหมดแล้ว เราจึงจะรักษาให้หาย แต่วันนั้นเป็นต้นมา หมอก็เอายาที่ไม่ถูกกับโรคมาหยอดให้ยายแก่ทุกเวลาเช้าเวลาเย็น แต่เมื่อขาจะกลับไป ก็ฉวยเอาของของยายแก่ เป็นต้นว่า ขันน้ำ พานรอง ขวดโหล หีบ ถาด ถ้วย ชาม และเครื่องใช้สอยต่าง ๆ ติดมือไปด้วยวันละสิ่งสองสิ่งจดหมด ครั้นเมื่อของหมดแล้ว ตาหมอจึงเอายาขนานที่ถูกกับโรคหยอดตายายแก่ ไม่ช้ายายแก่ก็หาย แลเห็นได้เป็นปรกติ
