หน้า:นิทานอีสป (2499).pdf/90

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
นิทานที่ ๔๕ เรื่อง คนเลี้ยงวัวกับวัวหาย

ยังมีวัวบ้านฝูงหนึ่งเขาปล่อยให้กินหญ้าอยู่กลางทุ่งนา วัวตัวหนึ่งเจ้าปัญญาคิดเห็นว่า การที่หากินอยู่กับเพื่อนมากด้วยกันเช่นนั้น ไม่สู้จะได้หญ้าอ่อนและหญ้าชนิดที่ดี ๆ กินนัก คิดแล้ววัวตัวนั้นก็ออกจากฝูงเข้าไปหาหญ้ากินที่ชายป่าแต่โดยลำพัง ในมิช้ามินาน ราชสีห์ตัวหนึ่งได้สาบวัว ก็เดินตามสาบออกมาทางชายป่า พบวัวกำลังกินหญ้าเพลินอยู่ ก็กระโจนเข้าตบกัดฟัดเหวี่ยงจนวัวตาย แล้วราชสีห์ก็พาไปไว้ยังถ้ำที่ตีนเขา ครั้นตกบ่ายลง คนเลี้ยงวัวออกมาจากที่พักจะมาต้อนฝูงวัว