พระราชบุตรตรัสอย่างเดียวกันทุกครั้งที่ได้เห็นนางงาม มิได้คิดว่า จะเป็นไปลึกซึ้งยิ่งกว่าคราวก่อน ๆ พุทธิศริระจึ่งทูลว่า ถ้าไม่ขึ้นม้าเดี๋ยวนี้ คงจะค่ำอยู่กลางป่า ไม่กลับถึงนครได้ในเวลาอันควร พุทธิศริระกล่าวดังนั้นแล้ว เจ้าและข้าก็ชวนกันขึ้นม้าหันกลับเข้าเมือง ในเวลาเดินทางอยู่ประมาณ ๓ ชั่วโมงนั้น ชายหนุ่มทั้งสองเกือบจะมิได้สนทนากันเลย พระวัชรมุกุฏนิ่งนึกถึงนาง มิได้รับสั่งประการใด เมื่อพุทธิศริระทูลอะไร ก็ต้องทูลดัง ๆ ถึงสามสี่ครั้ง จึ่งจะตรัสตอบคำเดียวหรือสองคำเป็นอย่างมาก
ฝ่ายพุทธิศริระ เมื่อเห็นพระราชบุตรนิ่งอยู่ดังนั้น ก็มิได้ทูลอันใดต่อไป คิดในใจว่า ถ้าพระราชบุตรอยากได้ความเห็นและความแนะนำ ก็ให้หารือมาเถิด พุทธิศริระคิดดังนี้เพราะดำเนิรความคิดตามวิธีของบิดาผู้เป็นอำมาตย์มีปัญญาซึ่งมิได้ให้ปัญญาแก่ผู้ใดที่มิได้ขอนั้นเป็นอันขาด ถึงแม้ผู้ที่ขอปัญญาบางทีก็ได้เห็นสิ่งตรงกันข้ามอันผู้ฉลาดไม่เรียกว่า ปัญญา เป็นอันขาด
