ไห้โรงพยาบาลไช้วิธีรักสาไข้และไช้ยาหย่างเดียวกันเปนสำคัน พระองค์สรีจึงเชินพระยาประเสิดสาตรธำรง (หนู) เมื่อยังเปนที่พระประสิทธิวิทยา เปนหมอมีชื่อเสียงซงคุ้นเคยยิ่งกว่าคนอื่น เปนตำแหน่งแพทย์ไหญ่ประจำโรงพยาบาล ส่วนแพทย์รองนั้น พระยาประเสิดฯ พาหมอหนุ่ม ๆ ซึ่งเคยเปนสิสมาไห้เปนตำแหน่ง 2 คน ชื่อว่าหมอคงคนหนึ่ง หมอนิ่มคนหนึ่ง หมอ 2 คนนี้มาทำการประจำหยู่ไนโรงพยาบาลตั้งแต่ยังหนุ่ม ได้เห็นและรักสาโรคต่าง ๆ หยู่เนืองนิจ ผิดกับหมอชเลยสักดิ์ซึ่งได้เห็นไข้ต่อเมื่อเขาหาไปรักสา จึงได้ความชำนิชำนาญการรักสาไข้เชี่ยวชาญ นานมาหมอคงถึงได้เปนพระยาพิสนุประสาทเวท และหมอนิ่มก็ได้เปนพระยาประเสิดสาตรธำรง ขึ้นชื่อเสียงนับถือกันว่าเปนหมอดีทั้ง 2 คน
นอกจากความลำบากเรื่องหาหมอ ยังมีความลำบากด้วยเรื่องหาคนไข้ต่อไป เมื่อมีโรงพยาบาลและมีพนักงานรักสาพยาบาลแล้ว กัมการไห้ประกาสว่า โรงพยาบาลหลวงจะรับรักสาไข้เจ็บไห้เปนทาน ทั้งจะไห้คนไข้กินหยู่นุ่งห่มเวลาหยู่ไนโรงพยาบาล ไม่ต้องเสียเงินขวันข้าวค่ายาหย่างหนึ่งหย่างไดด้วย แต่หย่างนั้นคนก็ยังไม่ไว้ไจ ไม่มีคนไข้ไปยังโรงพยาบาล คอยหยู่หลายวันเริ่มมีผู้ส่งคนไข้ไปไห้รักสา แต่ก็ล้วนเปนคนไข้อาการเพียบส่งไปเมื่อไม่มีไครรับรักสาแล้ว ไปถึงโรง
