ที่บ้านต่อไป ก็คงขัดไจมารดา จึงไปเล่าเรื่องไห้พระพุทธาจารยฟัง แล้วถวายพระองค์นั้นไห้ท่านรับเอาไปไว้ที่วัดจักรวัดิฯ แต่นั้น เรื่องพระพุทธรูปองค์ที่ได้มาจากเมืองทุ่งยั้งก็เงียบไป ต่อมาอีกหลายเดือน กรมการเมืองอุตรดิถคนหนึ่งซึ่งได้เคยไปเมืองทุ่งยั้งด้วยกันกับฉัน ลงมากรุงเทพฯ ไปหาฉันที่บ้าน ฉันเล่าไห้เขาฟังถึงเรื่องพระองค์นั้น แล้วนึกขึ้นว่า ถ้าฝากไห้เขาเชินกลับขึ้นไปไว้ที่วัดพระมหาธาตุเมืองทุ่งยั้งหย่างเดิม จะดีกว่าเอาไว้ที่วัดจักรวัดิฯ จึงสั่งไห้คนไปขอพระองค์นั้นคืน พระพุทธาจารยตกไจ รีบมาหา บอกว่า สำคันว่า ฉันสิ้นอาลัย ไห้พระองค์นั้นเปนสิทธิแก่ท่าน ตั้งแต่พระองค์นั้นไปหยู่ที่วัดจักรวัดิฯ ท่านสังเกตเห็นมักมีเหตุวิวาทบาดทเลาะเกิดขึ้นไนวัดผิดปรกติ แม้จนเด็กลูกสิสซึ่งเคยเปนคนเรียบร้อยมาแต่ก่อน ก็ไปตีหัวเจ๊กขายเจี้ยมอี๋ ท่านรำคาญไจ แต่มิรู้ที่จะทำหย่างไร ผเอินพ่อค้าชาวหัวเมืองคนหนึ่งซึ่งเคยรู้จักกับท่านมาแต่ก่อน เข้ามาค้าขายทางเรือถึงกรุงเทพฯ เขาแวะไปหาท่าน พอเห็นพระพุทธรูปองค์นั้น ก็ชอบไจถึงออกปากขอ ท่านจึงไห้พระองค์นั้นแก่พ่อค้าคนที่ขอไปเสียแล้ว เขาจะพาไปทางไหนก็ไม่รู้ ก็เปนอันสิ้นกะแสความเรื่องพระพุทธรูปองค์ที่ได้มาจากเมืองทุ่งยั้งเพียงเท่านั้น ได้แต่หวังไจว่า เพราะพ่อค้าคนที่ได้พระไปไม่รู้เรื่องเดิมพระองค์นั้น บางทีจะไม่ไปเปนเหตุไห้เกิดวิวาทบาดทเลาะเหมือนหนหลัง
