พระราชดำหริ แต่ไห้สืบถึงเรือที่จะรับไปได้ความว่าเรือเพิ่งออกไปเสียเมื่อวันก่อน จะต้องรอคอยเรืออีก 15 วันจึงจะไปได้ ก็ต้องไห้หมอซึ่งหามาได้คนหนึ่งรักสาตามวิธีไทย ไห้กินยา ทายา รักสาไม่กี่วันแผลก็หาย ตัวเด็กก็สบาย แจ่มไสเหมือนแต่ก่อน จนเชื่อกันว่าหมอคนนั้นสามารถรักสาหายแล้ว เมื่อกลับมาหยู่กรุงเทพฯ ก็เปนปรกติดีมาสัก 3 เดือน จนเกือบลืมเรื่องที่เทอถูกหมาบ้ากัด หยู่มาวันหนึ่งหญิงเภาตื่นนอนขึ้นเช้าตัวร้อน ก็สำคันกันว่าเปนไข้ ไห้กินยาตามเคย แต่มีอาการแปลกหย่างหนึ่งไนเวลาเมื่อเทอรับถ้วยยาหรือถ้วยน้ำจะกินมือสั่นทั้งสองข้าง ต่อเมื่อวางถ้วยแล้วมือจึงหายสั่น อาการเช่นนั้นทั้งตัวฉันและไคร ๆ ที่หยู่ด้วย ไม่มีไครเคยเห็น แต่ก็ยังไม่ตกไจ ด้วยอาการหย่างอื่นไม่ผิดกับไข้สามัญ ครั้นสายเข้าเวลาจะกินยาหรือกินน้ำ มือยิ่งสั่นหนักขึ้นจนถึงตัวสั่น ฉันก็แปลกไจ จึงไห้รับหมอปัว (ซึ่งพายหลังได้เปนพระยาอัสวินอำนวยเวช) มาดู พอหมอปัวเห็นอาการก็หน้าเสีย เรียกฉันไปนั่งด้วยกันไห้ห่างคนอื่น แล้วบอกว่าเปนโรคกลัวน้ำด้วยพิสหมาบ้า ไม่มีทางที่จะรักสาไห้หายเสียแล้ว ฉันได้ฟังยังไม่หยากเชื่อ ด้วยเวลานั้นอาการคนไข้ซุดลงเพียงต้องลงนอนยังพูดจาได้ แต่อาการที่ฉันไม่เคยเห็น เปนกิริยาโรคกลัวน้ำตรงกับตำราฝรั่งหย่างหมอปัวว่าก็จนไจ ฉันบอกผู้อื่นเพียงว่าเปนโรคเกิดจากพิสหมาบ้ากัด มิได้ไห้ไครรู้ว่าจะไม่รอด เพราะเกรงจะเกิดโสกสัลย์พาไห้คนไข้ไจเสีย เพิ่มทุกขเวทนาหนักขึ้น แต่อาการโรคซุดเร็ว พอถึงเวลา
