เขาไปเที่ยวหาเครื่องสาตราวุธสำหรับตัว แล้วพากันมาหยู่ที่ไนวัดฉลอง พออีกสองวัน จีนพวกหนึ่งก็ออกไปปล้น แต่พวกจีนรู้ว่า ชาวบ้านหนีไปเสียโดยมากแล้ว เดินไปโดยประมาท ไม่ระวังตัว พวกไทยแอบเอากำแพงแก้วรอบโบดบังตัว พอพวกจีนไปถึง ก็ยิงเอาแตกหนีไปได้โดยง่าย พอมีข่าวว่า พวกลูกสิสท่านวัดฉลองรบชนะจีน ชาวบ้านฉลองที่หนีไปซุ่มซ่อนหยู่ตามพูเชาก็พากันกลับเข้าบ้านเรือน ที่เปนผู้ชายก็ไปหาท่านวัดฉลองขอรับอาสาว่า ถ้าพวกจีนยกไปอีก จะช่วยรบ แต่ท่านตอบว่า "ข้าเปนพระเปนสงค์ จะรบราค่าฟันไครไม่ได้ สูจะรบพุ่งหย่างไร ก็ไปคิดอ่านกันเองเถิด ข้าจะไห้แต่เครื่องคุนพระสำหรับป้องกันตัว" คนเหล่านั้นไปเที่ยวชักชวนกันรวมคนได้กว่าร้อยคน ท่านวัดฉลองก็ลงผ้าประเจียดแจกไห้ทุกคน พวกนั้นนัดกันเอาผ้าประเจียดโพกหัวเปนเครื่องหมายทำนองหย่างเครื่องแบบทหาน พวกจีนเลยเรียกว่า "อ้ายพวกหัวขาว" จัดกันเปนหมวดหมู่ มีตัวนายควบคุม แล้วเลือกที่มั่นตั้งกองรายกัน เอาวัดฉลองเปนที่บันชาการคอยต่อสู้พวกจีน ไนไม่ช้าพวกจีนก็ยกไปอีก คราวนี้ยกกันไปเปนขบวนรบ มีทั้งทงนำและกลองสัญญา จำนวนคนที่ยกไปก็มากกว่าครั้งก่อน พวกจีนยกไปถึงบ้านฉลองไนตอนเช้า พวกไทยเปนแต่คอยต่อสู้หยู่ไนที่มั่น เอาปืนยิงกราดไว้ พวกจีนเข้าไปไนหมู่บ้านฉลองไม่ได้ ก็หยุดยั้งหยู่พายนอก ต่างยิงโต้ตอบกันทั้งสองฝ่าย จนเวลาตะวันเที่ยง พวกจีนหยุดรบไปกินข้าวต้ม พวกไทยได้ที ก็เข้ารุมล้อมไล่ยิงพวกจีนไนเวลากำลังสาลวนกินอาหาร ประเดี๋ยว
