หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/267

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
252

สมทบกับโปลิสซึ่งมีหยู่ 100 คน แล้วได้ทหานเรือไนเรือรบขึ้นมาช่วยอีก 100 คน รายกันรักสาทางที่พวกจีนจะเข้าได้ และเอาปืนไหย่ตั้งจุกช่องไว้ทุกทาง แล้วไห้ไปเรียกจีนพวกหัวหน้าต้นแซ่ซึ่งหยู่ไนเมืองเข้ามาประชุมกันที่สาลารัถบาลไนค่ำวันนั้น และรีบเขียนจดหมายถึงหัวเมืองอื่น ๆ ที่ไกล้เคียงไห้ส่งกำลังมาช่วย และมีหนังสือส่งไปตีโทรเลขที่เมืองปีนังบอกข่าวเข้ามากรุงเทพฯ และมีจดหมายบอกอังกริดเจ้าเมืองปีนังไห้กักเครื่องอาวุธยุธภันท์อย่าไห้พวกจีนส่งมายังเมืองภูเก็ต ไห้คนถือหนังสือลงเรือเมล์และเรือไบไปยังเมืองปีนังและที่อื่น ๆ ตามสามาถจะไปได้ ไนค่ำวันนั้น จีนพวกหัวหน้าต้นแซ่พากันเข้าไปยังสาลารัถบาลตามคำสั่งโดยมาก และรับจะช่วยรัถบาลตามแต่พระยามนตรีฯ จะสั่งไห้ทำประการได พระยามนตรีฯ จึงสั่งไห้พวกหัวหน้าเขียน "ตั๋ว" ออกไปถึงพวกแซ่ของตนที่มากับพวกผู้ร้ายสั่งไห้กลับไปที่หยู่ของตนเสียตามเดิม มีทุขร้อนหย่างไร พวกหัวหน้าต้นแซ่จะช่วยแก้ไขไห้โดยดี ก็มีพวกกัมกรเชื่อฟังพากันกลับไปเสียมาก พวกที่ยังเปนกบดหยู่น้อยตัวลง ก็ไม่กล้าเข้าตีสาลารัถบาล พระยามนตรีฯ จึงจัดไห้จีนหัวหน้าต้นแซ่คุมจีนพวกของตัวตั้งเปนกองตระเวนคอยห้ามปรามหยู่เปนแห่ง ๆ ที่ไนเมืองก็สงบไป แต่พวกจีนกบดที่มีหัวโจกชักนำไม่เชื่อฟังหัวหน้าต้นแซ่ เมื่อเห็นว่า จะตีสาลารัถบาลไม่ได้ ก็คุมกันเปนพวก ๆ แยกกันไปเที่ยวปล้นทรัพย์เผาเรือนพวกชาวเมืองต่อออกไปถึงตามบ้านนอก ราสดรน้อยกว่าก็ได้แต่หนีเอาตัวรอด ก็เกิดเปนจลาจลทั่วไป