ดำหรัดสั่งเปนเด็ดขาดว่า กะซวงนครบาลไม่ระงับอั้งยี่ได้ไนวันที่ 20 นั้น ถึงวันสุกร์ที่ 21 มิถุนายน ก็ไห้ทหานลงไปปราบทีเดียว ไม่ต้องรั้งรอต่อไปอีก เมื่อเลิกประชุมเสนาบดี สมเด็ดพระราชปิตุลาซงนัดพบกับกรมพระนเรสรฯ ผู้บันชาการกะซวงนครบาล ไห้ไปพร้อมกันที่สาลายุธนาธิการแต่เวลาก่อนสว่าง ถ้าเวลานั้นอั้งยี่สงบแล้ว ทหานจะได้งดหยู่ ถ้ายังไม่สงบ พอสว่าง จะไห้ทหานยกลงไปทีเดียว คนะบันชาการจึงเรียกผู้บังคับการทหานกรมต่าง ๆ กับทั้งทหานมหาดเล็กและทหานรักสาพระองค์ที่จะไห้ไปปราบอั้งยี่มายังสาลายุธนาธิการไนตอนดึกค่ำวันนั้น พระยาชลยุธฯ กลับไปจัดเรือบันทุกทหานเรือเตรียมไว้ พอเวลาไกล้รุ่ง กรมพระนเรสรฯ สเด็ดไปถึง ทูนสมเด็ดพระราชปิตุลาว่า ไห้คนลงไปสืบดูแล้ว บัดเดี๋ยวหนึ่ง นายอำเพอนครบาลมาถึง ทูนว่า พวกอั้งยี่กำลังเอาปืนไหย่ขึ้นจากเรือทเลมาจะตั้งยิงกัน กรมพระนเรส⟨ร⟩ฯ ก็ตรัดว่า เหลือกำลังนครบาลแล้ว ไห้ทหานปราบเถิด การที่ทหานปราบอั้งยี่ก็ลงมือแต่เวลานั้นไป
ก็ไนสมัยนั้นยังไม่มีรถยนต์ พอเวลาย่ำรุ่ง ต้องไห้ทหานรักสาพระองค์ซึ่งเปนกองหนุนเดินทางไปก่อน สั่งไห้ไปพักหยู่ที่วัดยานนาวา และไห้พนักงานไปตั้งสถานีโทรสัพท์สำหรับบอกรายงานถึงสาลายุธนาธิการนะที่นั้นด้วย แต่ทหานมหาดเล็กนั้นไห้รอหยู่ พอรถรางไฟฟ้าขึ้นมาถึงปลายทางที่หลักเมือง ก็สั่งยึดไว้หมดทุกหลัง แล้วไห้ทหานมหาดเล็กขึ้นรถรางขับตามกันลงไป พวกรถรางรู้ว่า ทหานจะไปปราบอั้งยี่ ก็ออก
