ถ้อยคำบ้างเล็กน้อย และเขียนเล่าเรื่องเสือตัวนั้นอันมีต่อมาเมื่อพายหลังยังไม่ปรากตไนหนังสือซึ่งฉันเขียนไว้แต่ก่อนเพิ่มเติมไห้สิ้นกะแสความเรื่องที่เขียนไว้แต่เดิม ดังต่อไปนี้
เรื่องที่จะกล่าวต่อไปนี้ กล่าวตามที่ฉันได้ยินด้วยหูและได้เห็นด้วยตาของตัวเอง เพราะฉะนั้น ท่านผู้อ่านอย่าได้สงสัยว่าเปนความเท็จซึ่งแต่งแต่โดยเดาเลย เปนความจริงแท้ทีเดียว
เมื่อวันที่ 6 เมสายน (ร.ส. 109) นี้ ฉันไปถึงปากน้ำเมืองชุมพรลงเรือโบตขึ้นไปที่บ้านด่าน หาเรือซึ่งจะรับขึ้นไปถึงเมืองชุมพร ด้วยเรือไฟที่มาส่งฉันเขาจะต้องรีบไช้จักรไปราชการที่อื่นอีก ขนะเมื่อฉันนั่งพักคอยเรือหยู่ที่บ้านด่านนั้น ได้สนทนากับขุนด่านและกรมการราสฎรชาวปากน้ำชุมพรหลายคน ซึ่งฉันได้รู้จักมาแต่ก่อนบ้าง ที่ยังไม่รู้จักบ้าง พูดจาไถ่ถามถึงทุกข์สุขต่าง ๆ ตลอดไปจนเรื่องการทำมาหากินของราสฎร และเรื่องสัตว์สิงห์ต่าง ๆ คือเสือเปนต้น เขาจึงเล่าไห้ฟังเปนปากเดียวกันดังนี้ ว่าไนเวลานั้นมีเสือดุที่แขวงเมืองชุมพรตัวหนึ่ง เสือนั้นตัวไหญ่ยาวสัก 9 สอก เท้าเป๋ข้างหนึ่ง จึงเรียกกัน "อ้ายเป๋" เที่ยวกัดกินคนตามแขวงบ้านไหม่ บ้านละมุ เสียหลายคน ประมานกันแต่หกเจ็ดคนขึ้นไปถึงสิบคนยี่สิบคน และว่าเสือตัวนี้กล้าหานผิดกับเสือซึ่งเคยมีมาแต่ก่อน ถึงเข้ากัดคนกลางวันแสก ๆ บางที
