หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/374

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
359

ว่า คงไม่มีไครขัดแขง เพราะเกรงอานุภาพของสมเด็ดพระบรมราชาธิราช ฝ่ายสมเด็ดพระบรมราชาธิราชก็ซงยินดี ด้วยเห็นเปนทางที่จะรวมเมืองเหนือกับเมืองไต้ไห้เปนราชอานาเขตเดียวกันไนพายหน้า และซงเชื่อว่า พระราชโอรสขึ้นไปหยู่เมืองเหนือคงปลอดภัย เพราะพระญาติวงส์ทางฝ่ายพระชนนีที่หยู่ นะ เมืองสองแควมีมาก คงช่วยกันอุปการะ จึงประทานอนุญาตไห้พระราเมสวรขึ้นไปครองเมืองเหนือ มิไช่หยู่ดี ๆ จะไห้พระราชโอรสอันเปนรัชทายาทขึ้นไปเสี่ยงภัยครองเมืองเหนือตามอำเพอพระราชหรึทัยดังหนังสือพงสาวดารชวนไห้เข้าไจว่าเปนเช่นนั้น พระราเมสวรขึ้นไปครองเมืองเหนือ บ้านเมืองก็เรียบร้อยได้ดังประสงค์

ถึงปีมะโรง พ.ส. 1991 สมเด็ดพระบรมราชาธิราชที่ 2 สวรรคต พระราเมสวรได้รับรัชทายาท ซงพระนามว่า สมเด็ดพระบรมไตรโลกนาถ เปนพระเจ้าแผ่นดินพระองค์แรกที่ครองทั้งเมืองเหนือกับเมืองไต้โดยสิทธิของพระองค์เองด้วยเปนเชื้อสายทั้งสองราชวงส์ เพราะเหตุนั้น จึงไม่ซงตั้งไครไห้เปนพระมหาธัมราชาครองเมืองเหนือ แต่ส่วนพระองค์เอง เมื่อราชาภิเสกแล้ว ต้องประทับหยู่ที่พระนครสรีอยุธยาช้านาน เพราะเมืองมะละกาเปนกบดขึ้นไนแหลมมลายู การปกครองทางเมืองเหนือก็เสื่อมซามลง สมัยนั้นประจวบเวลาพระเจ้าติโลกราชเมืองเชียงไหม่มีอานุภาพปราบปรามเอาเมืองไหย่น้อยไนแว่นแคว้นลานนาไว้ได้ไนอำนาดโดยมาก กำลังจะคิดขยายเขตไห้กว้างไหย่ไพสาล