พระนเรสวร เปนพระเจ้าแผ่นดินครองเมืองไทยเปนประเทสราชขึ้นต่อกรุงหงสาวดี แต่เรื่องไม่เกี่ยวกับเนื้อความของนิทานนี้ ควนกล่าวแต่ไห้ปรากตว่า พอพระมหาธัมราชาได้เปนพระเจ้าแผ่นดิน ก็ซงตั้งสมเด็ดพระนเรสวรไห้ขึ้นไปครองเมืองเหนือหยู่ นะ เมืองพิสนุโลก ไห้เห็นว่า ยังปกครองเมืองเหนือกับเมืองไต้เปน 2 อานาเขตหยู่ตามเดิมมาจนไนสมัยนั้น เมืองไทยรัชกาลสมเด็ดพระมหาธัมราชาธิราชต้องเปนเมืองขึ้นพระเจ้าหงสาวดีหยู่ถึง 15 ปี จนพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนองสวรรคตเมื่อ พ.ส. 2124 พระมหาอุปราชา ราชโอรส ได้รับรัชทายาทเปนพระเจ้าหงสาวดี ซงพระนามว่า "พระเจ้านันทบุเรง" สมเด็ดพระนเรสวรซงเห็นว่า พระเจ้าหงสาวดีองค์ไหม่ไร้ความสามาถ ไม่ต้องยำเกรงเหมือนพระเจ้าบุเรงนอง ก็ประกาสตั้งเมืองไทยกลับเปนอิสระเมื่อ พ.ส. 2127 พระเจ้าหงสาวดีนันทบุเรงจึงไห้กองทัพยกเข้ามาปราบปรามเมืองไทย ไนการสู้สึกหงสาวดีครั้งนั้น สมเด็ดพระนเรสวรซงบันชาการสิทธิ์ขาด ซงพระดำหริว่า จะตั้งต่อสู้ทั้งที่เมืองเหนือและเมืองไต้คงแพ้ข้าสึกเหมือนหนหลัง เพราะข้าสึกมีกำลังมากนัก และที่เมืองเหนือก็ไม่มีชัยภูมิเหมือนกับเมืองไต้ จึงตรัดสั่งไห้ทิ้งเมืองเหนือไห้ร้างทั้งหมด อพยพเอาผู้คนเมืองเหนือลงมาสมทบกับชาวเมืองไต้ ตั้งต่อสู้ข้าสึกด้วยเอาพระนครสรีอยุธยาเปนถานทัพแต่แห่งเดียว กองทัพพวกหงสาวดีมาทีไร ก็สามาถตีแตกไปทุกครั้ง แม้จนพระเจ้าหงสาวดี
