เรื่องสเด็ดเลียบหัวเมืองปักส์ไต้ฝ่ายตะวันตกเมื่อ ร.ส. 109 สมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวงได้ซงพระราชนิพนธ์ไว้โดยพิสดาร พิมพ์หยู่ไนหนังสือ "เรื่องสเด็ดประพาสแหลมมลายู" แล้ว ฉันจะเล่าแต่เรื่องเสือไหย่ต่อไป เมื่อสเด็ดกลับมาถึงกรุงเทพฯ แล้ว ต่อมาไม่ช้าไน พ.ส. 2433 นั่นเอง ได้ข่าวว่า เสือไหย่ที่เมืองชุมพรถูกยิงตายแล้ว ฉันหยากรู้เรื่องที่ยิงเสือตัวนั้น ไห้สืบถามได้ความว่า ชาวเมืองชุมพรคนหนึ่งมีกิจธุระจะต้องเดินทางไปไนป่า เอาปืนติดมือไปด้วย แต่มิได้ตั้งไจจะไปยิงเสือ เดินไปไนเวลากลางวัน พอเลี้ยวต้นไม้ที่บังหยู่ริมทางแห่งหนึ่งก็เจอะอ้ายเป๋เสือไหย่ประชันหน้ากันไกล้ ๆ ชายคนนั้นมีสติเพียงลดปืนลงจากบ่าขึ้นนกหลับตายิงไปตรงหน้าแล้วก็ทิ้งปืนวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่เปนเพราะพบเสือไกล้ ๆ ข้างฝ่ายเสือก็เห็นจะไม่ได้คาดว่าจะพบคน คงยืนชะงักหยู่ ลูกปืนจึงถูกที่หัวเสือตายหยู่กับที่ สิ้นชีวิตเสือไหย่เพียงนั้น แต่ยังไม่หมดเรื่อง ฉันนึกถึงความหลัง เกิดหยากได้หนังหรือหัวกะโหลกเสือตัวนั้น ไห้ไปถามหาได้ความว่า เมื่ออ้ายเป๋ถูกยิงตายแล้ว กำนันนายตำบนเอาซากไปส่งต่อพระยาชุมพร (ยัง) พระยาชุมพรออกเงินไห้เปนบำเหน็ดแก่คนยิง แล้วได้ซากเสือไว้ มิรู้ที่จะทำหย่างไร มีเจ๊กไปขอซื้อ ว่าจะเอาไปทำยา พระยาชุมพรก็เลยขายซากไห้เจ๊กไป ฉันไห้ลงไปถามหาช้าไป จึงไม่ได้หนังหรือหัวกะโหลกอ้ายเป๋ดังประสงค์ เปนสิ้นเรื่องเสือไหย่เมืองชุมพรเพียงเท่านี้.
