หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/83

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว

เมื่อปีวอก พ.ส. 2415 พระบาทสมเด็ดพระจุลจอมเกล้าเจ้าหยู่หัวเสวยราชย์ได้ 4 ปี สเด็ดไปอินเดีย เมื่อถึงเมืองพารานสี สเด็ดไปซงบำเพ็นพุทธบูชานะพระบริโภคเจดียสถานไนมรึคทายวันที่พระพุทธเจ้าซงสแดงปถมเทสนาประกาสตั้งพระพุทธสาสนา อันพุทธสาสนิกชนทั่วทั้งโลกนับถือว่า เปนเจดียสถานที่สำคันหย่างยิ่งแห่งหนึ่งไนพระพุทธสาสนา

เมื่อเขียนนิทานนี้ ฉันนึกขึ้นว่า จะมีไทยไครได้เคยไปถึงมรึคทายวันก่อนพระบาทสมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวงบ้างหรือไม่ คิดหาไม่เห็นไคร เลยคิดค้นต่อไปไนเรื่องพงสาวดาร ก็เกิดพิสวง ด้วยปรากตว่า เมืองไทยเราขาดคมนาคมกับอินเดียไนเรื่องพระพุทธสาสนามาเสียตั้งแต่ก่อนพระร่วงครองกรุงสุโขทัย เพราะพระพุทธสาสนาไนอินเดียถูกพวกมิจฉาทิตถิ ทั้งที่ถือสาสนาอิสลามและที่ถือสาสนาฮินดู พยายามล้างผลานมาช้านาน จนหมดสิ้นสงคะมนทล และประชาชนที่ถือพระพุทธสาสนาไม่มีไนอินเดียมาเสียแต่ราว พ.ส. 1600 ก่อนตั้งราชวงส์พระร่วงถึง 200 ปี เพราะฉะนั้น ไทยจึงต้องเปลี่ยนไปนับถือประเทสลังกา รับพระไตรปิดกกับทั้งสมนะวงส์และเจดีย์วัตถุต่าง ๆ มีพระบรมธาตุและต้นพระสรีมหาโพธิเปนต้น มาจากลังกาทวีป ดังปรากตไนเรื่องพงสาวดารและสิลาจารึก