หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๙
ทุกข์อะไรก็ไม่เหมือน ถึงจะมีเข้าของสักห้องเรือน |
ไม่ชื่นเหมือนคนรักสักราตรี ถ้ามีคู่สู่สมภิรมย์รื่น |
ทุกวันคืนปรีดิ์เปรมเกษมศรี ถ้าไม่ได้เหมือนหมาย |
ตายเสียดี ไปเกิดมีชาติน่าคอยท่าน้อง โอ้ว่ากรรม |
จำเภาะพระเคราะห์รุด หมายได้นุชเดือนเก้ายิ่งเศร้า |
หมอง เห็นเมฆมืดเวหาฟ้าคนอง พยับฟองฝนสาด |
อยู่ปราดปราย พยุเยือกโยกมาฟ้าก็แลบ ดูวับแวบแวว |
วับแล้วดับหาย เหมือนเห็นขวัญเนตรวับแล้วลับกาย |
ราวกับสายฟ้าแลบแปลบโพยม พิรุณโรยโปรยมา |
เวลาดึก คนึงนึกถึงนางสำอางโฉม ถ้าเหาะได้จะ |
ไปพาเอามาโลม ประคองโฉมโลมเล่นไม่เว้นวาง |
นี่จนจิตรฤทธีหามีไม่ ยิ่งคิดไปสารพัดจะขัดขวาง ระ |
ทวยทอดกอดหมอนลงนอนคราง กลัวจะค้างมรสุม |
กลุ้มหัวใจ ยิ่งคิดคิดจิตรคล้อยละห้อยหา ชลนา |
เอิบอาบพิลาปไหล กลางคืนหนาวกลางวันร้อนอ่อน |