หน้า:นิราศเดือน - มี - ๒๔๖๖.pdf/28

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๕
ที่จริงจิตรฉันไม่กล้าจะฆ่าใคร ตั้งหม้อใหญ่กระนั้นดี
ฉันเอง แต่ความรักรักจริงไม่ทิ้งรัก ยังไม่หักได้ก่อน
ลงนอนเขลง น่าหัวร่อหนอเราไม่เข้าเพลง พูดเอา
เองแก้เองออกวุ่นวาย ด้วยความรักหนันแน่นแสน
จะคลั่ง เหลือกำลังที่จะหักให้รักหาย ถ้าสมรัก
นั่นแลฉันพลันสบาย ไม่เหมือนหมายแล้วเห็นไม่เปน
คน ทำกะไรโฉมเฉลาจะเข้าใกล้ ฉันจะได้ฝากรักเสีย
สักหน ขอเปนข้านางงามไปตามจน จะสู้ทนทุบถอง
ให้น้องใช้ ยิ่งรำพรรณปั่นป่วนรัญจวนจิตร ถ้าแม้นผิด
ที่นี่แล้วที่ไหน เหมือนหมายไม้กลางป่าพนาไลย
สุดวิไสยที่จะมุ่งผดุงปอง จะเอาจริงดังใจไม่ได้แท้
มีก็แต่ทรัพย์นึกไม่ตรึกถอง ถ้านึกได้เหมือนนึกที่
ตรึกตรอง จะนอนร้องลครเล่นให้เย็นใจ นึกนึกแล้ว
ก็เปล่าเรายิ่งวุ่น เจ้าประคุณน้ำตาพากันไหล ท่าน
เจ้าจอมหม่อมจิตรนี่คิดไป แสนอาไลยเพียงกาย
จะวายชนม์ เต็มกระเดือกเสือกกระแด่วอยู่แล้วหนอ