ติดโทษอยู่นั้นไม่มี โดยเปนอ้ายผู้ร้ายปล้นแลย่องเบาวิ่งราวแล้ว มันก็ยังอยากจะออกไปคุมพวกปล้นฤๅย่องเบาวิ่งราวอีกตามการถนัดของมัน จะว่าไปใยเล่า ในคนโทษที่เบา ๆ กว่านั้น ที่สุดลงมาถึงคนไม่มีความผิด เปนแต่ต้องเกาะครองเปนจำนำแทนญาติฤๅใคร ๆ ผู้ผิด ก็คนไพร่เหล่านี้มีลัทธิสักคำอยู่ในหัวใจลบไม่หายว่า เจ้าชีวิตรหูอยู่นาตาอยู่ไร่ อะไร ๆ ก็ไม่รู้ แต่เปนผู้ศักดิ์สิทธิ์ สั่งการว่าอย่างไร ก็ต้องเปนอย่งนั้น เมืองไทยตั้งเจ้าชีวิตรเปนโม่งไว้สำหรับตบมือให้ไล่ฬ่อให้ไปข้างนั้น ฬ่อให้ไปข้างนี้ เพราะฉนั้น อ้ายไพร่ที่มีคดีถ้อยความต่าง ๆ ตามประสงค์อยากแต่จะร้องแก่ในหลวงแห่งเดียว คิดจะหลอกในหลวงแต่ให้หลงสั่งการตามใจมัน เพราะสำคัญว่า สั่งแล้วไม่มีใครจัดได้ ถ้าจะตามใจอ้ายไพร่ให้ร้องแต่แก่ในหลวงแล้ว จะตั้งขุนนางชั้นใหญ่ชั้นรองชั้นสองชั้นสามไว้ทำไม ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็ได้โปรดให้มีอาญาสิทธิ์สั่งงานสั่งการสำเร็จสิทธิ์ขาดได้ในกรมนั้น ๆ ไม่ใช่ฤๅ
