หน้า:ประชุมกาพย์เห่เรือ - ๒๔๖๐.pdf/54

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๖
 เดินผ่านร้านดอกไม้ ก็ยิ่งไฝ่ใจถวิล
เคยชวนโฉมยุพิน ชมดอกไม้ที่ในสวน
 เกาะยอเหมือนยอเจ้า ยุพเยาว์อนงค์นวล
แสร้งยอบ่มิควร เพราะนิ่มเนื้อเหลือเลิศชม
 เข้าถึงสัตะหีบ รีบหลบลี้หนีคลื่นลม
นึกยามเจ้าทรามชม จัดผ้าจีบลงหีบน้อย
 ขบวนเรือประพาศ ดูดาดาษกลาดเกลื่อนลอย
ขึงขังดังหนึ่งคอย จะต่อสู้ศัตรูผลา
 จอดห้อมล้อมเปนวง รอบเรือองค์พระราชา
ดูเหมือนเดือนสง่า อยู่ท่ามกลางหว่างหมู่ดาว
 ดูพลางทางรำพึง นิ่งคำนึงถึงเนื้อขาว
นึกนึกรู้สึกราว ไปงานศึกพิลึกใจ
 แม้มีศึกสงคราม ถึงสยามในวันใด
จำพรากจากทรามไวย ไปต่อสู้ศัตรูพาล
 เกิดมาเปนชาวไทย ต้องทำใจเปนทหาร
รักเจ้าเยาวมาลย์ ก็จำหักรักรีบไป
 จะยอมให้ไพรี เหยียบย่ำยีแผ่นดินไทย
เช่นนั้นสิจัญไร ไม่รักชาติศาสนา
 เพราะรักประจักษ์จริง จึ่งต้องทิ้งเจ้าแก้วตา
จงรักภักดีมา อาสาต้านราญริปู ฯ