ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประชุมกาพย์เห่เรือ - ๒๔๖๐.pdf/55

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๗
โคลง
รอนรอนอ่อนอกโอ้ อัษฎงคต์
สุริยพระมืดลง หมดแล้ว
ยามมืดชืดเย็นองค์ วายุพัด
ยิ่งตรึกนึกถึงแก้ว พี่เศร้าทรวงศัลย์ ฯ
กาพย์
รอนรอนอ่อนอัษฎงคต์ ตวันลงลับเหลี่ยมผา
มืดมลสนธยา พามืดมัวทั่วดวงใจ
ชะแง้แลเทือกเขา เปนเงาเงาอยู่รำไร
รำพึงคะนึงไป ชวนให้นึกถึงตึกราม
ตึกแถวเปนแนวข้าง ถนนทางนครงาม
สว่างกระจ่างวาม ด้วยไฟฟ้าอ่าเอี่ยมแสง
อีกตามถนนหลวง ไฟฟ้าดวงรุ่งเรืองแรง
สว่างกระจ่างแจ้ง แสงสว่างราวกลางวัน
ยามเย็นเคยเห็นคน ขึ้นรถยนตร์ขับอวดกัน
นารีที่คมสัน ต่างขันแขงแต่งยวนชาย
ผ้าม่วงสีช่วงโชติ เหลืองแดงโรจนสีหลากหลาย
เสื้อแพรแลดอกลาย ผ้าแพรห่มล้วนสมสรวย
หน้านวลนวลแต่น้อย แช่มช้อยสมกับผมมวย
อาภรณ์ซ้อนแซมด้วย แวววับวับพอจับตา