หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๑
| ๏ โอ้ว่าภาษาไทย | ช่างกระไรจวนฉิบหาย | |
| คนไทยไพล่กลับกลาย | เปนโซ๊ดบ้าน่าบัดสี | |
| ๏ หนังสือฤๅหวังอ่าน | แก้รำคาญได้สักที | |
| ยิ่งอ่านดาลฤดี | เลยต้องขว้างกลางสาคร | |
| ๏ ลองหามาอ่านใหม่ | พะเอินได้เปนบทกลอน | |
| สมมตบทลคร | ขึ้นชื่อเสียงเฉวียงไว | |
| ๏ พุทโธ่โอ้ใจหาย | เราเคราะห์ร้ายนี่กระไร | |
| จบหมดบทกลอนไทย | ไม่เปนส่ำระยำมัง | |
| ๏ ทั้งมวลล้วนเหลวแหลก | ทุกแพนกอนิจจัง | |
| เรื่องเปื่อยเลื้อยรุงรัง | ทั้งถ้อยคำซ้ำหยาบคาย | |
| ๏ กลับหันหาเรื่องดี | ที่เอาไว้ใกล้ ๆ กาย | |
| อ่านให้ใจสบาย | หายง่วงเหงาเศร้ากระมล ฯ | |
| โคลง | ||
| ๏ แถลงปางนางแน่งน้อย | สีดา | |
| ถูกยักษ์อัประลักษณ์พา | ห่างห้อง | |
| พระรามพระโกรธา | ยักษ์โหด | |
| พระจึ่งยกพลก้อง | กึกเข้าไปรอญ ฯ | |
| กาพย์ | ||
| ๏ กล่าวปางนางสีดา | ถูกพญาทศศีรษ์ | |
| ลักพาไปธานี | จึ่งเกิดศึกพิลึกหาญ | |
๖
