หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๓
| ๏ จับศรสุรพล | เสด็จด้นไปตามกวาง | |
| ให้ลักษมณ์พักอยู่พลาง | เปนผู้เฝ้าเจ้าสีดา | |
| ๏ มารีจครั้นถูกศร | ทำเสียงอ่อนด้วยมารยา | |
| เรียกลักษมณ์อนุชา | มาช่วยพี่ที่ในพง | |
| ๏ ยุพินยินเสียงมัน | ให้สำคัญเคลือบแคลงหลง | |
| ใช้ลักษมณ์รีบสู่ดง | ช่วงองค์พระอวตาร | |
| ๏ ครานั้นทศศีรษ์ | จึ่งได้ทีเหมือนใจพาล | |
| เข้ามาหานงคราญ | จำแลงร่างอย่างโยคี | |
| ๏ กล่าวคำร่ำเกลี้ยกล่อม | นางไม่ยอมฟังวาที | |
| พูดไปไม่ไยดี | พิษเพลิงกามยิ่งลามลน | |
| ๏ ยิ่งขัดยิ่งกลัดกลุ้ม | เข้าโอบอุ้มนฤมล | |
| พาล่องฟองเวหน | สู่ลงกาธานีมาร | |
| ๏ พระรามกลับศาลา | ไม่เห็นหน้ายอดสงสาร | |
| องค์พระอวตาร | ก็แสนโศกวิโยคนาง | |
| ๏ ชวนพระอนุชา | รีบลีลาในเถื่อนทาง | |
| เดินพลางแลครวญพลาง | จนประสบพบพานร | |
| ๏ ช่วยลูกพระอาทิตย์ | รณชิตชิงนคร | |
| กำแหงพระแผลงศร | ต้องพาลีชีวีลาน | |
| ๏ สุครีพจึ่งจัดพล | พร้อมพหลพลทวยหาญ | |
| เพื่อพระอวตาร | ผลาญขุนราพณ์ปราบลงกา |
