หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๕
| ๏ พระร่วงแสร้งหลบไป | เดโชไชยคิดว่ากลัว | |
| โมหันอันมืดมัว | ไม่เข้าใจในอุบาย | |
| ๏ เชื่อฤทธิ์อิทธิ์กำแหง | จึ่งปลอมแปลงจำแลงกาย | |
| จำนงจงใจหมาย | ไปสังหารผลาญเจ้าไทย | |
| ๏ ด่วนไปให้ลี้ลับ | ดูราวกับดำดินไป | |
| ถึงกรุงสุโขทัย | เข้าสถานลานอาราม | |
| ๏ พบพระรูปหนึ่งไซร้ | ขอมจัญไรไม่รู้ความ | |
| จึ่งไหว้และไต่ถาม | ถึงร่วงเจ้าเธออยู่ไหน | |
| ๏ พระร่วงภิกษุรู้ | ว่าศัตรูไม่รู้นัย | |
| จึ่งตอบประวิงไป | ว่าจงรอพอเธอมา | |
| ๏ แล้วรีบเรียกโยมวัด | มาจับมัดขอมพาลา | |
| เดโชโง่หนักหนา | ก็แพ้พระบารมี | |
| ๏ ชาวเมืองก็เลื่องฦๅ | เสียงเฮฮือทั้งธานี | |
| ไพร่ฟ้าประชาชี | ไปเฝ้าองค์พระทรงธรรม์ | |
| ๏ ชีบาเสนามาตย์ | อภิวาทน์บังคมคัล | |
| เชิญทรงดำรงขัณฑ์ | สุโขทัยอันไพศาล | |
| ๏ พระร่วงรับคำเชิญ | ดำเนินสู่ราชฐาน | |
| จึ่งทำภิเศกการ | ขึ้นผ่านเผ้าเปนเจ้าไทย | |
| ๏ ต่อมาราชาคิด | รณชิตขอมจัญไร | |
| กู้แคว้นแดนกรุงไทย | ให้พ้นเอื้อมเงื้อมมือขอม |
