กับเจ้าอามป้อมผู้ลูกไปไหว้พระยาแล้ว ก็ลาเมือเมืองปัวหั้นแล เจ้าผู้ลูกไว้ใจดูว่า จักหื้อเมือผายภายริมยมนั้น ไว้แก่ขาเจ้าแม่ลูกหั้นแลเจ้าแม่ลูกครั้นเมือฮอดเมืองปัวแล้ว นางจิงแปงหนังสือไปหาเจ้าเมืองปราด แล้วเจ้าก็รีบเอาช้างม้ารี้พลโยธาทั้งหลายมากนักหั้นแล เจ้าเมืองปราดครั้นมาฮอดเมืองปัวแล้ว นางก็รีบไปต้อนไปรับเอาเจ้าเมืองปราดหั้นแล เมื่อนั้น นางพระยาแลเจ้าเมืองปราดเขาเจ้าทั้ง ๒ ก็จากัน เอากันเปนผัวเปนเมียกันในวันอันมาฮอดหั้นแล
๏ ครั้นบ่นานเท่าใด พระยางำเมืองได้รู้ว่า เจ้าเมืองปราดแลนางอั้วสิมเอากันเปนผัวเปนเมียฉันนั้น ก็เคียดมากนัก แล้วก็จิงจะยกเอารี้พลคนศึกเปนอันมากมาตกเมืองปัวหั้นแล พระยางำเมืองก็มาตั้งทัพอยู่ที่บ้านหนองเรียงหั้นแด ว่าจักรบเอาเมืองปัวว่าอันหั้นแด เมื่อนั้นเจ้าไส่ยศเมืองปราดก็เอารี้พลออกตั้ง เอาเจ้าอามป้อมเปนหัวน่าหั้นแล รบ กันหน่อยหนึ่ง พระยางำเมืองเล็งหันเจ้าอามป้อมตนเปนลูก มีใจรักลูกตนหั้นแล พระยางำเมืองก็เอารี้พลคนศึกถอยหนีมาเมืองพยาวดังเก่าหั้นแล
๏ เมื่อนั้นเสนาอามาตย์ทั้งหลายมีเจ้าอามป้อมเปนต้น ก็อุสาราชาภิเศกเจ้าเมืองปราดคือพระยาไส่ยศนั้น หื้อเปนพระ ยาเสวยเมืองปัวหั้นแล แล้วก็เรียกชื่อขึ้นว่า เจ้าพระยาผานอง ว่าอันแล เหตุว่า ๑๑
