หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๒๘) - ๒๔๖๖ b.pdf/33

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๗

แต่งให้อุไมสเอศ ไมสลุน เปนแม่ทัพมาสุ้มอยู่ ครั้นเห็นเจ้าเซนยกทัพมาถึงทุ่งกะตะบาลาแล้ว ก็เข้าล้อมไว้แน่นหนา ปิดธารน้ำเสียหมด แลกองทัพเมืองกูฝ่าก็ยกมาช่วยอุไมสเอศ ไมสลุน ด้วย เจ้าเซนอดน้ำอยู่ถึง ๑๐ วัน ออกสู้รบจนตัวตายในล้อม แลศพนั้นเขาก็ตัดเอาศีร์ษะไปให้แก่พระยายะหริษ มือนั้นเขาก็ตัดเพียงข้อทิ้งไว้ริมตัว เหลืออยู่แต่ม้าวิ่งมาหาครอบครัว ๆ ๘๐๐ คน เขาก็กวาดต้อนเอาไปเมืองซามหมด แลนางชะระบานู พวกมะหรุ่มว่า ขึ้นม้า ม้าพาเหาะหนีไปบนอากาศ พวกสุหนี่ว่า พระยายะหริษจะเอาเปนภรรยา นางชะระบานูไม่ยอม ก็จำกรากกรำไว้ พอถัดนั้นมา พวกแขกเจ้าเซนก็มาถือว่า ไซดินาอาลี อิมัมมะฮูซัน อิมัมมะฮูเซน เปนเจ้าแผ่นดิน เปนนาย เปนพระของตัว ครั้นเดือนมหรัม ก็ถือว่า เปนเดือนสะยิด คือ เดือนสิ้นพระชนม์ของเจ้าเซน ก็ทำการฉลองคุณทั้งสามองค์ ประจานตัวเอาเลือดหัวออกบูชาเจ้านาย ตบอกร้องไห้แช่งชักพวกศัตรู เต้นโลดไป ทำเปนมือเจ้าเซนแลเปนเครื่องอาวุธของเจ้าเซนขึ้นอยู่ปลายไม้ นับถือว่า เปนมือเปนเครื่องอาวุธของเจ้าเซน ทำสบัดขึ้นเปนที่ไว้มะยัศ คือ ศพ แลเอาม้านั้นมาแห่ด้วย ทำดังนี้ถือว่า กตัญญูฉลองคุณเจ้าเซน

หมดฉบับเท่านี้