องตีนเฮกยิ่ม พี่เขย รู้ จึงให้องลักเบาคุมกองทัพมาตีเมืองเว้ ได้รบพุ่งกันเปนสามารถ องลักเบาตาย กองทัพแตกกลับไปเมืองตังเกี๋ย ภายหลัง จัวเตียน เจ้าเมืองเว้ กลัวว่า จะเปนศึกติดพันกันไป จึงแต่งเครื่องราชบรรณาการไปจิ้มก้ององเตียนเฮกยิ่ม พี่เขย ขอโทษตัว แล้วยอมเปนเมืองขึ้น เจ้าเมืองตังเกี๋ยก็ยกโทษให้ จัวเตียนได้ครองเมืองเว้สืบลูกหลานมาได้ ๖ ชั่วเจ้าเมือง คือ จัวเตียน บุตรเวียนกราย ที่ ๑ จัวสาย บุตรจัวเตียนที่ ๒ จัวเทิ่ง บุตรจัวสาย ที่ ๓ กับจัวเหียน บุตรจัวเทิ่ง ที่ ๔ จัวค่าง บุตรจัวเหียน ที่ ๕ องเฮียวหูเวียง บุตรจัวค่าง ที่ ๖ เปน ๖ เจ้าเมืองด้วยกัน ครั้นเมื่อองเฮียวหูเวียงได้เปนเจ้าเมืองเว้ ก็ตั้งแขงเมือง ไม่ไปขึ้นกับเมืองตังเกี๋ยเหมือนแต่ก่อน เจ้าเมืองตังเกี๋ยก็จัดกองทัพไปตีเมืองเว้หลายครั้งก็ไม่ได้ องเฮียวหูเวียงจึงให้ตั้งด่านทางบกลงไว้ที่ตำบลโปจัน ๆ นั้นอยู่ริมแม่น้ำซงยัน ฟากแม่น้ำซงยันข้างตวันออกเปนแดนเมืองตังเกี๋ย ด่านโปจันทุกวันนี้เขาเรียกว่า เมืองกวางเบือง ทางน้ำนั้นให้เอาโซ่ขึ้งแม่น้ำกงเหย ไว้ไม่ให้พวกเมืองตังเกี๋ยมาเมืองเว้ได้ เมืองเว้ก็ขาดจิ้มก้องเมืองตังเกี๋ยมาหลายปี ตั้งตัวเปนกระษัตริย์ขึ้นด้วยกันทั้งสองเมือง องเฮียวหูเวียงนั้นมีราชบุตร ๕ อง คือ องดิกหมู ที่ ๑ องเฮียงคางเวียง ที่ ๒ องเทิงกวาง ที่ ๓ กับองเชียงฉุน ที่ ๔ องทาง ที่ ๕ ฝ่ายองดิกหมู ราชบุตรใหญ่นั้น มีบุตรชายชื่อ องหวาง คน ๑ องเฮียงคางเวียง ราชบุตรที่ ๒ มีบุตร ๓ คน คือ องยาบา ๑ องไชสือ ๑ องหมัน ๑ องดิกหมู องคางเวียง
