กราบทูลเจ้าเมืองกรุงจีน ๆ ให้จงตกเปนแม่ทัพมารบกับองลองเยือง ๆ ก็ยกไปตีทัพเมืองจีนแตกไป องเจียวท่ง เจ้าเมืองตังเกี๋ย กับพรรคพวก ก็อพยพหนีไปอยู่ ณ เมืองจีน องลองเยืองจึงตั้งองกะวิ บุตรหัวปีของตัว ให้เปนเจ้าเมืองตังเกี๋ย แล้วองลองเยืองก็กลับลงมาอยู่เมืองเว้ ครั้นภายหลัง องลองเยืองป่วยตาย เสนาบดีจึงยกองกลัด บุตรที่ ๒ ขึ้นเปนเจ้าเมืองเว้สืบวงศต่อไป ฝ่ายองไชสือ เมื่อแตกทัพนั้น พลัดกันกับพี่น้อง จึงหนีไปอยู่ที่บ้านป่าชื่อ บ้านไกเต๋า เปนบ้านเขมรลับแลขัดสนด้วยเสบียงอาหาร จึงใช้อ้ายจู ผู้เปนบ่าวสนิท ให้ไปเที่ยวหาเสบียงอาหารมาสู่กันกิน อ้ายจูลงเรือไปที่เมืองเตกเชียะ จึงไปบอกกับองตรี เจ้าเมืองเตกเชียะ ว่า องไชสือมาอาศรัยอยู่ที่บ้านไกเต๋า อยู่ในป่า อดอยากลำบากนัก องตรี เจ้าเมืองเตกเชียะ ครั้นรู้ความ ก็จัดแจงเสบียงอาหารให้อ้ายจูมา แล้วจึงสั่งอ้ายจูว่า ถ้าสิ้นเสบียงเมื่อไร ก็ให้มาเอาอิก จะจัดแจงให้มิให้ขัดสน แต่องไชสือมาอาศรัยอยู่ที่บ้านเขมรลับแลนั้นประมาณ ๓ ปี ๔ ปี พวกญวนไปเที่ยวตีผึ้งในป่าหลายพวกรู้ว่า องเชียงสือ ลูกหลานเจ้านาย มาอยู่ที่บ้านนั้นได้ความลำบาก ก็ชวนกันแบ่งสเบียงอาหารไปให้ทุกพวก ส่วนจีนทัดกับพวกญวนตีผึ้งคิดอ่านกันว่า องไกรเซินคิดกระบถ จับเจ้านายเราฆ่าเสีย ตั้งตัวขึ้นเปนเจ้าเมืองเว้ บัดนี้ องไชสือ หลานเจ้านายเรา หนีมาอาศรัยอยู่ในป่า ได้ความลำบากนัก เราจะคิดอ่านตีเอาบ้านเอาเมืองคืนให้องไชสือจงได้ จีนทัดจึงคิดอ่านเกลี้ยกล่อมชักชวนพวกจีนพวกญวนในเมืองไซ่ง่อน ครั้น
